Η Ψηλάφηση του Θωμά: Μαρτυρία και Βίωμα

Σήμερα τιμάμε τον Απόστολο Θωμά. Πολλοί συχνά τον θυμόμαστε μοναχά σαν τον άπιστο Θωμά. Στην πραγματικότητα είναι εκείνος που αμφέβαλλε για τα νέα που του μετέφεραν οι υπόλοιποι Απόστολοι όταν του είπαν: Ο Χριστός αναστήθηκε! Τον είδαμε ζωντανό!

Αλλά δεν είναι εκείνος που αμφέβαλλε σ’ όλη τη ζωή του ή που παρέμεινε άπιστος στο μυστήριο της Θεϊκής αποκάλυψης του Κυρίου. Πρέπει να θυμηθούμε ότι όταν οι Απόστολοι και ο Κύριος έμαθαν ότι αρρώστησε ο Λάζαρος, ο Κύριος τους είπε: Ας επιστρέψουμε στα Ιεροσόλυμα. Στα λόγια του Κυρίου οι άλλοι Απόστολοι απάντησαν: Αλλά οι Ιουδαίοι θέλουν να σε σκοτώσουν εκεί, γιατί θα πρέπει να επιστρέψουμε; Μονάχα ο Απόστολος Θωμάς απάντησε: Ας Τον ακολουθήσουμε και ας πεθάνουμε μαζί μ’ Εκείνον. Ήταν προετοιμασμένος όχι μόνο να είναι στα λόγια μαθητής Του, όχι μόνο να Τον ακολουθήσει όπως ένας μαθητής ακολουθεί τον δάσκαλό του, αλλά να πεθάνει μαζί Του, όπως ένας άνθρωπος που αποφασίζει να πεθάνει με τον φίλο του και εάν χρειαστεί χάριν του φίλου του. Ας θυμηθούμε λοιπόν το μεγαλείο της ψυχής του, την πίστη και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του.

Τι συνέβη όμως όταν μετά την Ανάσταση του Χριστού οι Απόστολοι ανήγγειλαν σ’ αυτόν που μονάχα αυτός δεν είχε δει τον Κύριο, ότι αντίκρισαν πραγματικά τον αναστάντα Χριστό; Γιατί δεν πίστεψε τα λόγια τους; Γιατί αμφέβαλλε; Γιατί είπε ότι χρειαζόταν αποδείξεις, απτές αποδείξεις; Επειδή όταν τους αντίκρισε τους είδε χαρούμενους με ό,τι είδαν, ήταν χαρούμενοι που ο Χριστός δεν ήταν πια νεκρός, που ήταν ζωντανός, χαρούμενοι για την νίκη που είχε κερδηθεί. Και όμως παρατηρώντας τους δεν είδε σε αυτούς καμία αλλαγή. Ήταν οι ίδιοι, μόνο που ήταν γεμάτοι από χαρά αντί για φόβο. Και ο Θωμάς τους είπε: Μόνο εάν Τον δω, μόνο εάν γίνω μάρτυρας της Αναστάσεως θα μπορέσω να πιστέψω.

Δεν είναι το ίδιο που μπορεί να μας πει κάποιος που μας συναντά;

Πριν λίγες ημέρες ομολογήσαμε με πάθος, με ειλικρίνεια και με πίστη την Ανάσταση του Κυρίου και το πιστεύουμε με όλο μας το είναι. Κι όμως, όταν μας συναντούν οι άνθρωποι στο σπίτι, στον δρόμο, στον χώρο της εργασίας μας, μας βλέπουν και αναρωτιούνται: Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, τι τους συνέβη;

Οι Απόστολοι είχαν δει τον αναστάντα Κύριο, αλλά η Ανάσταση δεν ήτανε γι’ αυτούς βίωμα, δεν σήμαινε γι’ αυτούς το πέρασμα από τον θάνατο στην αιώνια ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και σε μας, εάν εξαιρέσουμε τους αγίους, που όταν τους συναντάει κάποιος αντιλαμβάνεται ότι το μήνυμα που φέρουν είναι αληθινό.

Τι υπάρχει στο δικό μας μήνυμα που δεν ακούγεται; Επειδή μιλάμε αλλά δεν είμαστε αυτό που πρέπει να είμαστε. Θα έπρεπε να διαφέρουμε τόσο από τους ανθρώπους που δεν έχουν νοιώσει την εμπειρία του ζωντανού, αναστημένου Χριστού, που μοιράστηκε με μας τη ζωή Του, που μας έστειλε το Άγιο Πνεύμα, όπως, σύμφωνα με τα λόγια του C. S. Lewis, διαφέρει ένα άγαλμα από έναν άνθρωπο. Ένα άγαλμα μπορεί να είναι μεγαλοπρεπές, λαμπρό, αλλά είναι πέτρα. Ένας άνθρωπος μπορεί να μας συγκινεί λιγότερο εξωτερικά, είναι όμως ζωντανός, είναι μία μαρτυρία ζωής.

Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας και ας αναρωτηθούμε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε, γιατί οι άνθρωποι που συναντάμε δεν καταλαβαίνουν ότι αποτελούμε μέλη του σώματος του αναστημένου Κυρίου και ναοί του Αγίου Πνεύματος; Γιατί;

Ο καθένας μας έχει να δώσει τη δική του απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση. Ο καθένας από εμάς ας εξετάσει τον εαυτό του και ας ετοιμαστεί να απαντήσει με βαθιά συνείδηση, ας κάνουμε ό,τι είναι αναγκαίο για ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, έτσι που οι άνθρωποι που μας συναντούν, όταν θα μας βλέπουν, θα λένε: Δεν έχουμε ξανασυναντήσει τέτοιους ανθρώπους, έχουν κάτι που δεν το έχουμε δει σε κανέναν άλλον. Τι είναι αυτό; Και θα μπορέσουμε να τους απαντήσουμε ότι είμαστε φορείς της ζωής του Χριστού. Είμαστε μέλη του σώματός Του. Μέσα από εμάς ενεργεί η ζωή του Αγίου Πνεύματος. Είμαστε ναός Του. Αμήν.

Ηλ. πηγή: agiazoni.gr

Κυριακή Θωμά - Ζωντανή Μετάδοση Όρθρου και Θείας Λειτουργίας 26/04/2020

Παρακολουθήστε ζωντανά την Ακολουθία του Όρθρου και την Θεία Λειτουργία της Κυριακής του Θωμά από τον Ιερό μας Ναό (κεκλεισμένων των θυρών) από το κανάλι μας στο Youtube και εδώ.

Ο Άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος

       Ο Άγιος και ένδοξος Απόστολος Μάρκος, ο όποιος ονομαζόταν επίσης Ιωάννης, ήταν γιος ευλαβούς γυναίκας των Ιεροσολύμων, της Μαρίας, ή οποία πρόσφερε την κατοικία της στους Αποστόλους για τις λατρευτικές συνάξεις τους . Ο Άγιος Πέτρος πήγαινε συχνά εκεί και συμπάθησε τον νεαρό Μάρκο, τον όποιο κατήχησε στην χριστιανική πίστη, τον βάπτισε και τον θεωρούσε υιό του (Α’ Πέτρ. 5, 13). [1] Ήταν επίσης εξάδελφος του αγίου Αποστόλου Βαρνάβα, ο όποιος τον πήρε μαζί του όταν έφυγε για την Αντιόχεια μαζί με τον Απόστολο Παύλο (Πράξ.12,24). Κατά την διάρκεια των ιεραποστολικών αυτών περιοδειών, ο Μάρκος βοηθούσε ταπεινά τους δυο Αποστόλους, μεριμνώντας για τις υλικές τους ανάγκες και αφομοιώνοντας το κήρυγμα τους.

Φθάνοντας στην Πέργη της Παμφυλίας, ο Μάρκος κατελήφθη από φόβο μπροστά στις δυσκολίες της ιεραποστολής [2] και αποχωρίστηκε από τον Παύλο και τον Βαρνάβα για να επιστρέψει στα Ιεροσόλυμα (Πράξ.13,13). Ο Απόστολος Παύλος φαίνεται ότι ενοχλήθηκε από αυτόν τον αποχωρισμό, και όταν συναντήθηκαν ξανά στην Αντιόχεια αρνήθηκε να πάρει μαζί του τον αποστάντα απ' αυτών από Παμφυλίας, και μη συνελθόντα αυτοίς εις το έργον (Πράξ. 15, 37). Η συζήτηση άναψε και ο Βαρνάβας αποφάσισε να μεταβεί στην Κύπρο με τον Μάρκο, ενώ ο Παύλος αναχώρησε με τον Σίλα για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στην Συρία και Κιλικία. [3]

Δέκα χρόνια αργότερα, ο Μάρκος βρέθηκε στην Ρώμη, συνοδευόμενος από τον Αρίσταρχο και τον Ιησού τον Ιούστο, για να συνδράμει τον Παύλο κατά την αιχμαλωσία του (Κολ 4, 10). Από εκεί ξεκίνησε με την ευλογία του Αποστόλου των Εθνών για να επισκεφθεί τους Κολοσσαείς. Κατά την διάρκεια της δεύτερης αιχμαλωσίας του, ό Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο και του σύστησε να πάρει μαζί του τον Μάρκο, έστι γάρ μοι εύχρηστος εις διακονίαν (Β’ Τιμ. 4, 11). Περί το έτος 65, ο Μάρκος ξανασυνάντησε τον άγιο Πέτρο στην Ρώμη, την στιγμή πού οι δύο πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι επρόκειτο να υποστούν τον μαρτυρικό θάνατο. Η ακτινοβολία της διδασκαλίας του Αποστόλου Πέτρου έλαμψε τόσο στον νου των νεοφώτιστων χριστιανών της Ρώμης, ώστε παρακάλεσαν τον Μάρκο να καταγράψει τα θεία αυτά λόγια. Μετά από θεία αποκάλυψη, και με την σύμφωνη γνώμη του Πέτρου, ο Μάρκος επιδόθηκε στο έργο και συνέταξε με τρόπο σύντομο, απλό και ζωντανό μια σύνοψη των πράξεων και λόγων του Σωτήρος, σύμφωνα με την διδασκαλία του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου [4]. Χωρίς να φροντίσει πολύ για την λογοτεχνική παρουσίαση, ούτε για να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα πού θα μπορούσαν να θέσουν οι πιστοί, κατέγραψε ό,τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο για την Σωτηρία και για την πίστη στον ενανθρωπήσαντα Υιό του Θεού και τίποτε περισσότερο [5].

Μόλις ολοκληρώθηκε το έργο, ο Πέτρος έστειλε τον Μάρκο στην Αίγυπτο για να κηρύξει τον Λόγο του Ευαγγελίου. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, το πλοίο έπεσε σε τρικυμία, την οποία ο Μάρκος έκανε να κοπάσει με τις προσευχές του και έτσι μπόρεσαν να προσορμιστούν στην νήσο Πιττυούσα, απέναντι από τις ακτές της Κιλικίας, όπου ο Μάρκος έγινε δεκτός από έναν άρχοντα ονόματι Βάσσο, ο όποιος είχε ασπασθεί την πίστη στην Αντιόχεια ακούγοντας το κήρυγμα του Πέτρου, και χάρις στην στήριξη του ο Μάρκος μετέστρεψε τους περισσότερους κατοίκους του νησιού.

Όταν έφθασαν στην Αλεξάνδρεια, το σανδάλι του Μάρκου, που είχε λιώσει από την πορεία, κόπηκε και το έδωσε για επιδιόρθωση σ’ έναν μπαλωματή ονόματι Ανιανό. Θαμπωμένος από την ασυνήθιστη λάμψη που ακτινοβολούσε το πρόσωπο του άγιου Αποστόλου, ο μπαλωματής άφησε να του ξεφύγει η βελόνα, τρύπησε το δάχτυλο του, και αναφώνησε: «Ένας μόνον Θεός!» Ο Άγιος Μάρκος θεράπευσε την πληγή και δραττώμενος της ευκαιρίας, τον κατήχησε στην αλήθεια του ενός μοναδικού Θεού του ένανθρωπήσαντος για την σωτηρία ημών. Ο Άνιανός άκουγε με προσοχή τον ζωοποιό λόγο και αφού έλαβε το άγιο Βάπτισμα μαζί με όλη την οικογένεια του εγκατέλειψε το επάγγελμα του και κάθε δεσμό με τον κόσμο για να γίνει ο στενότερος συνεργάτης του Αποστόλου.

Ο Απόστολος Μάρκος κηρύττει στην Αλεξάνδρεια

Στην αχανή αυτή κοσμόπολη, έμβλημα της ειδωλολατρίας και της ελληνικής παιδείας, ό λόγος του αγίου Αποστόλου, απλός και απαλλαγμένος από τα μάταια στολίδια της ρητορικής τέχνης, άντηχούσε ωσάν βροντή και τα θαύματα του επιβεβαίωναν την προφητεία του Ψαλμού: Κύριος δώσει ρήμα τοις ευαγγελιζομένοις δυνάμει πολλή (Ψαλμ. 67, 12). Στο όνομα του Χρίστου, ο οποίος είναι το Φως του κόσμου, θεράπευσε έναν τυφλό, χαρίζοντας του το φως των οφθαλμών. Πάραυτα προσέτρεξε κόσμος πολύς, φέρνοντας ασθενείς και δαιμονισμένους στον άγιο Μάρκο, για να τους θεραπεύσει θέτοντας τα χέρια του πάνω στην κεφαλή τους. Βλέποντας τις θαυματουργικές αυτές ιάσεις που κατορθώνονταν με την δύναμη τού Θεού, σε μία μόνον ημέρα περισσότεροι από τριακόσιοι ειδωλολάτρες ζήτησαν να βαπτιστούν. Κατά μίμησιν Χριστού, ο Μάρκος άνέστησε τον γιο μιας χήρας, η όποια προσέπεσε στα πόδια του Αποστόλου οδυρόμενη και το πλήθος, βλέποντας τον νέο να εγείρεται, κραύγασε: «Ένας είναι ο Θεός, ο Χριστός τον οποίο κηρύττει ο Μάρκος!»

Ο ευαγγελικός σπόρος άρχισε να φυτρώνει ο Μάρκος καθιέρωσε τους πρώτους λειτουργικούς θεσμούς της Εκκλησίας της Αιγύπτου [6], χειροτόνησε τον Ανιανό επίσκοπο Αλεξανδρείας [7] με συνοδεία τρεις πρεσβύτερους, τους Μηλαίο, Σαβίνο και Κέρδωνα, επτά διακόνους και ένδεκα άλλους κληρικούς χαμηλότερου βαθμού, και κατόπιν συνέχισε την ιεραποστολική του περιοδεία προς τα δυτικά.

Από την Αλεξάνδρεια, ο Άγιος Απόστολος μετέβη στο Μενδήσιον [8] και εξέβαλε το δαιμόνιο από ένα τυφλό παιδί. Οι γονείς του παιδιού, όλο χαρά, του προσέφεραν μεγάλο ποσό χρημάτων, ο Μάρκος όμως το αρνήθηκε λέγοντας ότι η χάρη του Θεού δεν ανταλλάσσεται με χρήμα και τους συμβούλευσε να δώσουν τα χρήματα σε ελεημοσύνες. Καθώς ικανός αριθμός ειδωλολατρών ασπάσθηκε την χριστιανική πίστη μετά το θαύμα αυτό, ο Μάρκος ίδρυσε ναό στην πόλη αυτή και χειροτόνησε επίσκοπο, πρεσβυτέρους και διακόνους και κατόπιν συνέχισε την περιοδεία του προς την Κυρήνη της Πενταπόλεως [9], όπου λύτρωσε πολλούς ειδωλολάτρες από το σκοτάδι της πλάνης και της δεισιδαιμονίας. Μετέβη κατόπιν και κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Λιβύη. Μόλις έφτασε στην πρωτεύουσα, η κόρη του φυλάρχου Μηνοδώρου, την οποία βασάνιζε δαίμονας από την παιδική της ήδη ηλικία, υπέστη φοβερή κρίση που απέβη μοιραία οι δεήσεις όμως του Αποστόλου ανέστησαν την κόρη και το θαύμα οδήγησε πολλούς να ασπασθούν την χριστιανική πίστη.

Μετέβη κατόπιν ο Μάρκος στην Μαρμαρική [10], σκορπώντας στο διάβα του το φως του Ευαγγελίου. Μία νύχτα παρουσιάστηκε ο Κύριος σε όραμα και τον πρόσταξε να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια για να ολοκληρώσει την αποστολή του. Παρά τους θρήνους και τις ικεσίες των νεοφώτιστων, οι οποίοι ήθελαν να κρατήσουν κοντά τους τον πατέρα και σωτήρα τους, ο Άγιος Απόστολος, μετά από νέο όραμα που του ανήγγελλε ότι έπρεπε να σφραγίσει την αποστολή του με την δόξα τού μαρτυρίου, μετέβη στην Αλεξάνδρεια, όπου θαύμασε την πρόοδο του εκχριστιανισμού των κατοίκων κατά την διετή απουσία του [11]. Οι ειδωλολάτρες όμως και οι Εβραίοι δεν άντεχαν να βλέπουν τα κατορθώματα του μαθητή του Χρίστου και τρίζοντας τα δόντια αναζητούσαν ευκαιρία για να τον αφανίσουν. Μια χρονιά, ο εορτασμός του Πάσχα συνέπεσε με την εορτή του θεού Σεράπιδος, την όποια οι ειδωλολάτρες της Αλεξανδρείας συνήθιζαν να τιμούν με έκλυτες αισχρότητες όρμησαν τότε οι ειδωλολάτρες και κατέπεσαν πάνω στον άγιο Μάρκο, την ώρα πού εκείνος τελούσε την θεία Λειτουργία τον έσυραν στο αμφιθέατρο, όπου βρισκόταν ο διοικητής της πόλεως, κατηγορώντας τον άγιο ως μάγο. Στις γεμάτες μίσος καταγγελίες, ο Άγιος Μάρκος απάντησε ήρεμα, διακηρύσσοντας με λίγα λόγια, καθώς ήταν η συνήθεια του, το ύψιστο μήνυμα της Σωτηρίας μας.

Αμήχανος, μη βρίσκοντας τίποτε να αντιτάξει στα επιχειρήματα του, ο διοικητής στράφηκε προς το πλήθος ρωτώντας τι έπρεπε να πράξει σχετικά με τον Μάρκο. Οι μεν ήθελαν να τον καύσουν ζωντανό μπροστά στον ναό του Σεράπιδος, οι δε να τον λιθοβολήσουν μέχρι θανάτου. Τέλος, με διαταγή του δικαστή, τέντωσαν τον άγιο Απόστολο καταγής με τα μέλη εκτάδην και τον μαστίγωσαν ανελέητα. Κατόπιν, ο όχλος πήρε τον ημιθανή άγιο, έδεσε τα πόδια του με σχοινί και τον έσυρε όλη την ήμερα ανά την πόλη το χώμα και οι πέτρες βάφτηκαν από το αίμα του Αποστόλου. Όταν νύχτωσε, τον έκλεισαν σε φυλακή, όπου περί τα μεσάνυχτα ήλθε Άγγελος και τον παρηγόρησε. Το πρωί του Σαββάτου 4 Απριλίου [12], οι δήμιοι τον έδεσαν με σχοινί και τον έσυραν, όπως και την προηγουμένη, μέχρι μια τοποθεσία απόκρημνη, κοντά στην θάλασσα, ονόματι Βουκόλου (σημ. Άμπουκίρ) [13], όπου ο Άγιος Μάρκος βρήκε τον θάνατο. Ήταν τότε πενήντα επτά ετών.

Οι ειδωλολάτρες θέλησαν να καύσουν το σώμα του αγίου, αλλά μια δυνατή καταιγίδα τους διέλυσε και οι χριστιανοί μπόρεσαν να πάρουν το τίμιο σκήνωμα και να το τοποθετήσουν στην κοιλότητα ενός βράχου. Αργότερα, στον τάφο του άγιου στο Βουκόλου [14] χτίστηκε ναός πού ανεδείχθη σε επίκεντρο της ευλάβειας των χριστιανών της Αλεξανδρείας. Τον 14° αιώνα, τα τίμια λείψανα του αγίου Μάρκου μεταφέρθηκαν στην Βενετία και κατατέθηκαν στην περίφημη βασιλική πού αφιερώθηκε στην μνήμη του.

1. Ορισμένες Αρχαίες Παραδόσεις, Λίγο Αξιόπιστες, Διατείνονται Ότι Ο Μάρκος Ηταν Ο Νεαρός Τον Όποιο Συνάντησαν Οι Μαθητές Που Με Εντολή Του Κυρίου Πήγαν Να Ετοιμάσουν Το Πάσχα, Να Κουβαλά Μια Στάμνα Νερό (Μάρκ. 14, 13)’ Αναφέρουν Επίσης Ότι Στην Οικία Της Μητέρας Τού Μάρκου Έλαβε Χώρα Ο Μυστικός Δείπνος.

2. Την Ερμηνεία Αύτη Δίνει Ό Άγιος Ιωάννης Ό Χρυσόστομος, Όμ. 28 Εις Τάς Πράξεις 2, PG 60, 210.

3. Συμφωνά Με Ορισμένους, Ό Μάρκος Συνόδευσε Τότε Τον Πέτρο Και Πήγαν Για Να Κηρύξουν Το Ευαγγέλιο Στους Εβραίους Της Διασποράς, Στον Πόντο, Την Βιθυνία, Την Γαλατία, Την Καππαδοκία Και Την Ασία.

4. Κατά Την Γνώμη Παλαιών Πατέρων (Π.Χ. Άγιοι Ίουστίνος Και Ειρηναίος), Ο Άγιος Μάρκος Ήταν Ο Πρώτος Συντάκτης Του Ευαγγελίου Και Ο «Ερμηνευτής» Του Πέτρου. Όρισμένα Αρχαία Χειρόγραφα Του Κατά Μάρκον Ευαγγελίου Φέρουν Τον Υπότιτλο: «Απομνημονεύματα Του Πέτρου». Σύγχρονοι Εξηγητές Υποθέτουν Ότι Ο Άγιος Μάρκος Συνέταξε Στην Ρώμη Μια Πρώτη Εκδοχή Βασισμένη Στην Διδασκαλία Του Πέτρου (Περί Το Ετος 64), Χρησιμοποιώντας Ένα Πρωτογενές Συμπίλημα Των Αποστολικών Διηγήσεων, Πού Συντάχθηκαν Ίσως Από Τον Άγιο Απόστολο Ματθαίο. Ή Διήγηση Αυτή Φαίνεται Να Χρησιμοποιήθηκε Ως Βάση Για Την Τελική Σύνταξη Των Κατά Ματθαίον Και Λουκά Ευαγγελίων, Τα Όποια Χρησιμοποιήθηκαν Για Την Τελική Μορφή Τού Κατά Μάρκον Ευαγγελίου Πού Μας Παραδόθηκε.

5. Έχοντας Τις Πληροφορίες Που Περιέχονται Στην Καινή Διαθήκη, Συνοψίζουμε Τώρα Τις Πράξεις Τον Μάρκου, Στην Εκτενή Τους Μορφή, Σύγγραμμα Της Βυζαντινής Περιόδου. Σύμφωνα Με Τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο, Ο Όποίος Προσπάθησε Να Συμβιβάσει Τις Δύο Πηγές Στο Έργο Του Ιστορία Της Εκκλησίας Της Αλεξανδρείας (1935), Φαίνεται Οτι Ό Άγιος Μάρκος Ανέλαβε Μια Πρώτη Αποστολή Στην Κυρήνη Και Στην Αλεξάνδρεια. Το Φθινόπωρο Του Έτους 60, Επέστρεψε Στην Κυρήνη Για Να Στερεώσει Τους Χριστιανούς Στην Πίστη Και Την Άνοιξη Του Έτους 61 Συνάντησε Στην Ρώμη Τον Παύλο, Ο Όποιος Του Εμπιστεύθηκε Μια Αποστολή Στην Μικρά Ασία (Κολ. 4, 1θ). Από Την Έφεσο, Επέστρεψε Στην Ρώμη Με Τον Τιμόθεο, Και Ό Παύλος Τον Έστειλε Εκ Νέου Στην Μικρά Ασία, Μέχρι Τις Περιοχές Όπου Είχε Κηρύξει Το Ευαγγέλιο Ο Πέτρος. Αφού Για Κάποιο Διάστημα Ακολούθησε Τον Πέτρο, Μετέβη Στην Ρώμη Και Αναχώρησε Για Την Δεύτερη Ιεραποστολική Του Περιοδεία Στην Αίγυπτο, Περί Τα Τέλη Τού 62, Περνώντας Από Την Κυρηναϊκή, Και Βρήκε Τον Θάνατο Στην Αλεξάνδρεια, Το Πάσχα Του Έτους 63.

6. Η Αλεξανδρινή Θεία Λειτουργία, Η Λεγομένη Του Άγιου Μάρκου, Αποτελεί Μεταγενέστερη Σύνθεση, Αλλά Συναντούμε Σε Αυτήν Ίχνη Και Την Πρωτογενή Έμπνευση Του Αποστόλου.

7. Δεύτερος Επίσκοπος Αλεξανδρείας Και Διάδοχος Του Άγιου Μάρκου, Ο Άγιος Ανιανός Απεβίωσε Στις 26 Νοεμβρίου Του Έτους 86. Μνημονεύεται Στα Λατινικά Μαρτυρολόγια Είτε Στις 25 Μαρτίου Είτε Στις 2 Όκτωβρίου.

8. Γνωστό Και Ως Μένδιον Ή Βενδέδιον. Σύμφωνα Με Τις Αρχαίες Πράξεις (50ς Αι.) Πρόκειται Για Την Τοποθεσία Όπου Ο Μάρκος Αποβιβάστηκε Στην Αλεξάνδρεια Και Συνάντησε Τον Ανιανό.

9. Πρωτεύουσα Της Πενταπόλεως Και Της Κυρηναϊκής, Η Μεγάλη Αυτή Πόλη, Πού Επί Ρωμαιοκρατίας Συνδέονταν Διοικητικά Με Την Κρήτη, Αποτελούσε Την Πιο Σημαντική Ελληνική Αποικία Στην Βόρειο Αφρική. Αργότερα Ό Άγιος Κωνσταντίνος Την Κατέστησε Ανεξάρτητη, Με Την Προσωνυμία «»Ανω Λιβύη». Σύμφωνα Με Τις Αρχαίες Πράξεις, Ό Μάρκος Κήρυξε Το Ευαγγέλιο Στην Κυρήνη Πριν Φτάσει Στην Αλεξάνδρεια.

10. Ή Περιοχή Αυτή Στα Δυτικά Της Αιγύπτου, Σήμερα Έρημος Και Ακαλλιέργητη, Ήταν Τότε Μια Ευημερούσα Ελληνική Αποικία.

11. Όρισμένοι Λένε Ότι Αποσύρθηκε Τότε Για Ένα Διάστημα Και Μετέβη Στην Ρώμη Για Να Παρευρεθεί Στο Μαρτύριο Των Άγιων Πέτρου Και Παύλου.

12. Ή Λειτουργική Του Μνήμη Μετατέθηκε Στις 25 Του Αύτού Μηνός, Ώστε Να Συμπίπτει Πάντοτε Μετά Το Πάσχα.

13. Όπου Οι Χριστιανοί Συνήθιζαν Να Τελούν Τις Λατρευτικές Τους Συνάξεις, Σύμφωνα Με Τις Αρχαίες Πράξεις.

14. Εκεί Έτελειώθη Μαρτυρικώς Ο Άγιος Πέτρος Αλεξανδρείας [24 Νοεμ.]. Πριν Την Θανάτωση Του Ζήτησε Να Του Επιτραπεί Να Προσευχηθεί Στον Τάφο Του Αποστόλου.

Ηλ. πηγή: diakonima.gr

Η Ζωοδόχος Πηγή

Μὲ τὸ ὄνομα Ζωοδόχος Πηγὴ τοῦ Μπαλουκλὶ ἢ Παναγία ἡ Μπαλουκλιώτισσα φέρεται ἱερὸ χριστιανικὸ ἁγίασμα ποὺ βρίσκεται στὴ Κωνσταντινούπολη ἔξω ἀπὸ τὴ δυτικὴ πύλη τῆς Σηλυβρίας, ὅπου ὑπῆρχαν τὰ λεγόμενα «παλάτια τῶν πηγῶν» στὰ ὁποῖα οἱ Βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες παραθέριζαν τὴν Ἄνοιξη. Πῆρε τὴν ὀνομασία του ἀπὸ τὸ τουρκικὸ ὄνομα Balik (=ψάρι) καὶ περιλαμβάνει τὸ μοναστήρι, τὴν ἐκκλησία καὶ τὸ ἁγίασμα.

Γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγιάσματος ὑπάρχουν δύο ἐκδοχές:

α) Ἡ πρώτη, ποὺ ἐξιστορεῖ ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος ἀναφέρει ὅτι: Ὁ μετέπειτα αὐτοκράτορας Λέων ὁ Θρὰξ ἢ Λέων ὁ Μέγας (457 – 474 μ.Χ.), ὅταν ἐρχόταν ὡς ἁπλὸς στρατιώτης στὴν Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στὴ Χρυσὴ Πύλη ἕναν τυφλὸ ποὺ τοῦ ζήτησε νερό. Ψάχνοντας γιὰ νερό, μιὰ φωνὴ τοῦ ὑπέδειξε τὴν πηγή. Πίνοντας ὁ τυφλὸς καὶ ἐρχόμενο τὸ λασπῶδες νερὸ στὰ μάτια τοῦ θεραπεύτηκε. Ὅταν ἀργότερα ἔγινε αὐτοκράτορας, τοῦ εἶπε ἡ προφητικὴ φωνή, πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ χτίσει δίπλα στὴν πηγὴ μία Ἐκκλησία. Πράγματι ὁ Λέων ἔκτισε μία μεγαλοπρεπὴ ἐκκλησία πρὸς τιμὴ τῆς Θεοτόκου στὸ χῶρο ἐκεῖνο, τὸν ὁποῖο καὶ ὀνόμασε «Πηγή». Ὁ Κάλλιστος περιγράφει τὴ μεγάλη αὐτὴ Ἐκκλησία μὲ πολλὲς λεπτομέρειες, ἂν καὶ ἡ περιγραφὴ ταιριάζει περισσότερο στὸ οἰκοδόμημα τοῦ Ἰουστινιανοῦ. Ἱστορικὰ πάντως εἶναι ἐξακριβωμένο, ὅτι τὸ 536 μ.Χ. στὴ Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπὸ τὸν Πατριάρχη Μηνᾶ 536 – 552 μ.Χ., λαμβάνει μέρος καὶ ὁ Ζήνων, ἡγούμενος «τοῦ Οἴκου τῆς ἁγίας ἐνδόξου Παρθένου καὶ Θεοτόκου Μαρίας ἐν τῇ Πηγῇ».

β) Ἡ δεύτερη, ποὺ ἐξιστορεῖ ὁ ἱστορικὸς Προκόπιος, τοποθετεῖται στὶς ἀρχὲς τοῦ 6ου αἰώνα καὶ ἀναφέρεται στὸν Ἰουστινιανό. Ὁ Ἰουστινιανὸς κυνηγοῦσε σ’ ἕνα θαυμάσιο τοπίο μὲ πολὺ πράσινο, νερὰ καὶ δένδρα. Ἐκεῖ, σὰν σὲ ὅραμα, εἶδε ἕνα μικρὸ παρεκκλήσι, πλῆθος λαοῦ καὶ ἕναν ἱερέα μπροστὰ σὲ μιὰ πηγή. «Εἶναι ἡ πηγὴ τῶν θαυμάτων» τοῦ εἶπαν. Καὶ ἔχτισε ἐκεῖ μοναστήρι μὲ ὑλικὰ ποὺ περίσσεψαν ἀπὸ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά. Ὁ Ἰ. Κεδρηνὸς ἀναφέρει ὅτι χτίστηκε τὸ 560 μ.Χ.

Γράφοντας τὸν 14ο αἰ. μ.Χ. γιὰ τὸ ἁγίασμα τῆς Πηγῆς ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος παραθέτει, ἀπὸ διάφορὲς πηγές, ἕναν κατάλογο 63 θαυμάτων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ 15 φθάνουν ὡς τὴν ἐποχή του.

Σήμερα στὴν αὐλὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς βρίσκονται οἱ τάφοι τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν. Τὸ δὲ ἁγίασμα βρίσκεται στὸν ὑπόγειο Ναὸ καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ μαρμαρόκτιστη πηγή, τὸ νερὸ τῆς ὁποίας θεωρεῖται ἁγιασμένο. Ἀπὸ ἐδῶ διαδόθηκε ὁ τύπος τῆς Παναγίας Ζωοδόχου Πηγῆς σὲ ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ψηφιδωτὴ παράσταση τῆς εἰκόνας σώζεται στὸν ἐσωνάρθηκα τῆς Μονῆς τῆς Χώρας.

Ὁ Ναὸς αὐτὸς ἔμεινε γνωστὸς στὴν ἱστορία ὡς τὸ ἁγίασμα τοῦ «Μπαλουκλί». «Μπαλούκ» στὰ τουρκικὰ σημαίνει ψάρι καὶ ἡ παράδοση μᾶς λέει πὼς ἐκεῖ δίπλα στὸ ἁγίασμα, στὶς 23 Μαΐου 1453 μ.Χ. ἕνας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια, ὅταν κάποιος τοῦ ἔφερε τὴν εἴδηση πὼς πῆραν τὴν Πόλη οἱ Τοῦρκοι. Ὁ καλόγερος ἀπάντησε πὼς μόνο ἂν τὰ ψάρια ποὺ τηγάνιζε ἔφευγαν ἀπ’ τὸ τηγάνι καὶ ἔπεφταν μέσα στὸ ἁγίασμα θὰ πίστευε ὅτι ἔγινε κάτι τέτοιο. Καὶ πραγματικὰ τὰ ψάρια ζωντάνεψαν καὶ ἔπεσαν μέσα στὴν πηγὴ τοῦ ἁγιάσματος. Μέχρι σήμερα δέ, μέσα στὴν δεξαμενὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς διατηροῦνται ἑπτὰ ψάρια καὶ μάλιστα σὰν νὰ εἶναι μισοτηγανισμένα ἀπ’ τὴν μιὰ πλευρά.

Σὲ ἀνάμνηση τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα Λέοντα ἡ Ἐκκλησία καθιέρωσε τὴν κάτ’ ἔτος ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, τὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινήσιμου Ἑβδομάδος.

Ηλ. πηγή: synaxarion.gr

Άγιος Γεώργιος - Το πνευματικό διαμάντι ολάκερης της Ορθοδοξίας (Γκιάφη Ι.)

Ιωάννου Αν. Γκιάφη

Θεολόγου-Πολιτικού Επιστήμονος

  Επισκεπτόμενος κάποιος ένα κοσμηματοπωλείο, θα εντυπωσιαστεί  από το πλήθος των κοσμημάτων. Χρυσαφικά, ασημικά, ακόμη και μπρούτζινα δημιουργήματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον του αγοραστή. Μεταξύ όμως των ακριβών κοσμημάτων μένει έκθαμβος κανείς μπροστά στην δυνατή ακτινοβολία ενός διαμαντιού. Πρόκειται για έναν πολύτιμο λίθο που έλκει την καταγωγή του από την αρχαιότητα. Ήδη από τον τέταρτο αιώνα π. Χ. μαρτυρείται η ύπαρξη διαμαντιών στην Ινδία. Το διαμάντι είναι ένα πλούσιο κοίτασμα της φύσης με διαφανή κρυσταλλική μορφή. Ξεχωρίζει για την σκληρότητά του, την μεγάλη λάμψη του και την ανεκτίμητη αξία του. Αποτελείται δε από καθαρό άνθρακα. Δεν είναι τυχαίο που τα πιο ακριβά περιδέραια και δακτυλίδια συνθέτονται από διαμαντόπετρες.

  Ίσως όμως αναρωτηθούμε τι σχέση ενυπάρχει μεταξύ των διαμαντιών και της σημερινής εκκλησιαστικής εορτής. Μα η Αγία μας Εκκλησία μας προσκαλεί να τιμήσουμε την ιερά μνήμη ενός όχι υλικού, αλλά πνευματικού διαμαντιού. Ποιός άραγε άγιος αναδείχθηκε το ''υπερπολύτιμο διαμάντι'' της Εκκλησίας του Χριστού; Ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, ο Τροπαιοφόρος. Και ως διαμάντι έρχεται να τον χαρακτηρίσει η ιερά υμνογραφία της ημέρας. Συγκεκριμένα το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού της 23ης Απριλίου, ποίημα του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτη, θα διακηρύξει τα εξής: '' Τὸν νοερὸν ἀδάμαντα, τῆς καρτερίας ἀδελφοί, πνευματικῶς εὐφημήσωμεν, Γεώργιον τὸν ἀοίδιμον μάρτυρα....''. Ο άγιος Θεόδωρος αποδίδει στον άγιο Γεώργιο τον χαρακτηρισμό του ''νοερού αδάμαντος''. Μια από τις ιδιότητες του διαμαντιού είναι η σκληρότητά του. Εξάλλου και η λέξη διαμάντι προέρχεται από τους αρχαίους αδάμαντες, σκληρές πέτρες οι οποίες δεν κατεργάζονταν εύκολα. Πράγματι κι ο άγιος μεγαλομάρτυρας Γεώργιος διδάσκει με τον συγκλονιστικό βίο του αφενός τον αδαμάντινο-αδιάσειστο χαρακτήρα του, αφετέρου την αδαμάντινη χριστιανική του πολιτεία. Μια περιδιάβασή μας και μόνο στο συναξάρι της ημέρας, αρκεί για την επιβεβαίωσή μας ως προς τα πολυποίκιλα κατορθώματά του.

  Οπλισμένος ως χριστιανός με την πανοπλία του Θεού, υπομένει με γενναία καρτερία και ισχυρό θάρρος τα πολυώδυνα βάσανα των ειδωλολατρών, με πρωτεργάτη αυτών τον αδίστακτο χριστιανομάχο αυτοκράτορα Διοκλητιανό. Κατορθώνει εξαιτίας της ευφυΐας του να φθάσει σε ύπατο στρατιωτικό αξίωμα, διακρινόμενος ως άριστος στρατηλάτης, όμως μέσα του φλέγεται από την αστείρευτη αγάπη του για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστού. Τρανή απόδειξη είναι το ότι δεν διστάζει να θυσιάσει τιμές, δόξες και εξουσίες προκειμένου ούτε λεπτό να μην εκπέσει από την αταλάντευτη πίστη του προς τον Σταυρωθέντα Κύριο. Εν αντιθέσει βεβαίως με μας τους σημερινούς χριστιανούς που προβαίνουμε ακόμη και σε πνευματικές υποχωρήσεις, όταν απειλούνται τα προσωπικά μας συμφέροντα.

   Ο μεγαλομάρτυρας Γεώργιος για το αμετακίνητο χριστιανικό του φρόνημα υπέστη μια σειρά από απάνθρωπα βασανιστήρια. Όπως και το θαυμάσιο δοξαστικό τονίζει, τις ποικίλες ανθρώπινες κολάσεις τις αντιμετώπισε με υποδειγματική αντοχή, χωρίς να παρασυρθεί από την φθορά του σώματός του. Νίκησε την ανθρώπινη αδυναμία με τον ένθερμο πόθο του προς τον αγαπημένο του, τον Νυμφίο της Εκκλησίας. Κατάφερε μέσω του μαρτυρικού του θανάτου να περάσει από την γήινη χώρα στην επουράνια πατρίδα. Κατάφερε να πραγματοποιήσει το δικό του ''Πάσχα'', την δική του διάβαση από τα πρόσκαιρα της παρούσας ζωής, στα αιώνια της ατέρμονης Βασιλείας των Ουρανών. Ούτε η λόγχη, ούτε ο τροχός με τα προσαρμοσμένα σε αυτόν μαχαίρια, ούτε ο λάκκος με τον ασβέστη που κόχλαζε και ούτε τα σιδερένια παπούτσια με τα πυρακτωμένα καρφιά στο εσωτερικό τους στάθηκαν εμπόδια στην σθεναρή χριστιανή του ομολογία. Το θαυμαστό μάλιστα ήταν ότι το προσωπικό του μαρτύριο έγινε πόλος έλξης πολλών ειδωλολατρών στην χριστιανική πίστη. Μέχρι το επίγειο τέλος του επέδειξε την ακαμψία του ως προς το χριστιανό του ιδεώδες. Προτού κλίσει τον αυχένα του στον δήμιο και του αποκόψει την τίμια κεφαλή του, ευχαρίστησε τον Δωρεοδότη Κύριο για τις απροσμέτρητες δωρεές προς το πρόσωπό του. Έτσι με τον αποκεφαλισμό του επισφράγισε την αγία του βιωτή και πλέον συγκαταλέγεται στους αγίους της Εκκλησίας μας, στις έμψυχες εικόνες του Δημιουργού, στο ''εφαρμοσμένο ευαγγέλιο του Θεανθρώπου'', κατά τον άγιο Ιουστίνο τον Πόποβιτς.

   Η μνήμη του κάθε χρόνο συμπίπτει με την πασχάλια περίοδο. Πανηγυρίζοντας τον θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου κατά του πιο αδυσώπητου εχθρού, του θανάτου, εορτάζουμε και τον καρπό της Αναστάσεως, τον ακόλουθο σε όλα του Αναστημένου Χριστού, τον άγιο Γεώργιο. Όπως ένα διαμάντι ακτινοβολεί με την θεσπέσια λάμψη του, το ίδιο και ο άγιος λάμπει με την αναστάσιμη ζωή του και με το αναστάσιμο φως του φωτίζει πολυάριθμες ψυχές ανθρώπων. Δικαιολογημένα ο άγιος Γεώργιος συγκαταριθμείται μεταξύ των πολυφίλητων αγίων του ελληνικού λαού. Και αυτό συμβαίνει διότι εμπνέει, καθοδηγεί και ενδυναμώνει με το γνήσιο παράδειγμά του όλο το χριστιανικό πλήρωμα. Υποδεικνύει την ευαγγελική οδό ως την μόνη ασφαλή για την ανθρώπινη απολύτρωση.

   Ας προβληματιστούμε όμως λίγο κι εμείς, οι σύγχρονοι χριστιανοί, συγκρίνοντας τη ζωή μας με την ζωή του αγίου. Σήμερα είμαστε πνευματικά αδαμάντινοι ως προς τις αποφάσεις μας, προτιμώντας την αρετή από την κακία; Αγωνιζόμαστε με υπομονή και ακράδαντη πίστη, ώστε νικηφόρα να αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές μας δοκιμασίες; Παλεύουμε με σκληρότητα κατά των παθών μας και μας διακρίνει η αδιαλλαξία μας, όταν διακυβεύονται θέματα πίστης; Είναι αλήθεια πως κρίσεις, επικρίσεις και κατακρίσεις πυρπολούν τον πνευματικό βίο. Πως ο χριστιανός αντιπαρέρχεται όλες αυτές τις αρνητικές και πειρασμικές καταστάσεις; Μήπως ενδίδουμε; Ο σύγχρονος χριστιανός καλείται να υποστεί όχι το δι' αίματος, αλλά το δι' συνειδήσεως μαρτύριο. Καλείται να παραμείνει εδραίος στην χριστιανική αλήθεια, παρά τις σειρήνες του κόσμου που επιθυμούν διακαώς να τον αποπροσανατολίσουν από την ορθόδοξη τροχιά. Έχοντας στραμμένο το νου του ο καθένας μας στα όσα έπαθε ο άγιος μεγαλομάρτυρας Γεώργιος, δεν θα φοβάται επιδημίες, επιδρομές, πολέμους, ακόμη και τον θάνατο. Ας το πιστέψουμε ότι μόνον ο Χριστός μπορεί να μας ελευθερώσει από τις οποιεσδήποτε απειλές και συμφορές. Έλεγε ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: " Αν δώσουμε στον Χριστό χώρο μέσα στη καρδιά μας, δεν θα μείνουν περιθώρια για τα άλλα. Αγαπήστε Τον απλά και ταπεινά, χωρίς απαίτηση και θα σας απαλλάξει ο ίδιος από καθετί κακό!" Γένοιτο!

Τρίτη Διακαινησίμου - Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου Πορταϊτίσσης (Ι.Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους)

Στην Ιερά Μονή των Ιβήρων βρίσκεται η θαυματουργή Εικόνα Πορταΐτισσα, η οποία κατά την παράδοση είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά. Έχει διαστάσεις 137 εκατοστά ύψος και 94 πλάτος, το δε βάρος 96 κιλά, μαζί με τα αναθήματα και τα λοιπά. Η αυστηρή έκφραση του ιερού προσώπου Της, τονιζόμενη από την επιβλητική, καθηλωτική ματιά Της, προξενεί το δέος.

Δόθηκε το προσωνύμιο τούτο στην Παναγία, επειδή είναι τοποθετημένη η ιερά εικόνα στο παρεκκλήσιο της μονής Ιβήρων που ευρίσκεται αριστερά της κεντρικής Πύλης.

Αυτή η εικόνα ήταν κτήμα μιας ευλαβούς χήρας στη Νίκαια, όταν εικονομάχοι στρατιώτες την ανακάλυψαν στο σπίτι της, μπροστά απ' την οποία έκαιγε ακοίμητη καντήλα. Με την υπόσχεση χρημάτων η σώφρων χήρα πήρε μια μέρα παράταση και τη νύχτα έριξε, με το γιό της μαζί, την Εικόνα στη θάλασσα, η οποία ξαφνικά στάθηκε όρθια και έπλεε προς την Ελλάδα. Εκείνος ο γιος, για να μη τον συλλάβουν, ήρθε στη Θεσσαλονίκη και μετά στο Άγιο Όρος. Κανείς δεν ξέρει που βρισκόταν 170 χρόνια η Εικόνα, απ' το 829 που έπεσε στη θάλασσα ως το 1004 που βγήκε στην Ιβήρων.

Κάθονταν οι παλαιοί άγιοι Γέροντες της Ιβήρων και μιλούσαν περί σωτηρίας ψυχής, όταν ξαφνικά βλέπουν μέσα στη θάλασσα μια λάμψη. Μαζεύτηκαν όλοι οι Μοναχοί του Όρους, και με βάρκες θέλησαν να πάνε στο περίεργο και θαυμαστό σημείο. Μπόρεσαν μόνο να διακρίνουν ότι ήταν μία εικόνα της Θεοτόκου, διότι όσο πλησίαζαν τόσο η εικόνα απομακρυνόταν. Όποτε οι Πατέρες συγκεντρώθηκαν στην Εκκλησία και ικέτευαν θερμώς τον Πανάγαθο να τους επιτρέψει να πάρουν την αγία Εικόνα. Πράγματι ο Θεός άκουσε τη δέηση τους και απάντησε ως έξης.

Έξω απ' το Μοναστήρι ασκήτευε κάποιος Μοναχός Γαβριήλ από  την Ιβηρία. Ήταν απλός, αναχωρητής, αδιαλείπτως έλεγε «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό και ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Η τροφή του ήταν τα βότανα του βουνού και ποτό του το νερό και μέρα-νύχτα μελετούσε το νόμο του Κυρίου. Ενώ προσευχόταν, νύσταξε λίγο, έκλεισε τα μάτια του και βλέπει την αγία Θεοτόκο με ιδιαίτερη λαμπρότητα και του λέει «πήγαινε στο Μοναστήρι σου και πες στον ηγούμενο ότι ήρθα για να τους δώσω την εικόνα μου» μετά βάδισε στη θάλασσα, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη και πρόνοια που έχω στο Μοναστήρι σας. Μόλις είπε αυτά η Παναγία, χάθηκε απ' τα μάτια του Γαβριήλ.

Μετά πήγε στο Μοναστήρι, είπε το νέο και οι Πατέρες με πομπή και Θεομητορικούς ύμνους πήγαν προς την παραλία. Ο Γέρων Γαβριήλ περπάτησε λίγο στη θάλασσα και αμέσως η εικόνα ήρθε στην αγκαλιά του. Οι Πατέρες με πολλή ευλάβεια και χαρά την υποδέχτηκαν και έκαμαν ολονύκτιες αγρυπνίες και δεήσεις και Λειτουργίες επί τρία μερόνυχτα, για να ευχαριστήσουν τον Θεό και την Παναγία. Την έβαλαν στο ναό της Μονής, αλλά εκείνη έφευγε και στεκόταν πάνω από την πύλη του Μοναστηριού. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, ώσπου ξαναπαρουσιάστηκε η Παναγία στον Γέροντα Γαβριήλ και του λέει:

«Πες στον ηγούμενο να παύσετε να με πειράζετε, διότι δεν ήρθα στο Μοναστήρι για να με φυλάτε σεις, αλλά ήρθα για να γίνω εγώ φύλακας και φρουρός σας και σ' αυτήν και στην μέλλουσα ζωή και όσοι θα ζήσουν με ευλάβεια και φόβο Θεού και δεν αμελούν στην απόκτηση των αρετών, και τελειώσουν την πρόσκαιρη ζωή τους σ' αυτόν τον τόπο, ας έχουν θάρρος και να μη φοβούνται την κόλαση διότι αυτή τη χάρη ζήτησα από τον Θεό και Υιό μου και την πήρα. Ως επιβεβαίωση των λόγων μου σας δίνω αυτό το σημείο, όσο βλέπετε την εικόνα μου στο Μοναστήρι σας, δεν θα λείψει απ' το Όρος τούτο η χάρις και το έλεος του Υιού μου και Θεού».

Όταν τα άκουσε αυτά ο ασκητικός και θεοφόρος πατήρ Γαβριήλ έρχεται βιαστικά στο Μοναστήρι και τα αναφέρει στον ηγούμενο ο όποιος χάρηκε πολύ, συνάθροισε την αδελφότητα και διατάζει να κτισθεί στην είσοδο της Μονής ειδικό παρεκκλήσιο για την φύλακα της Μονής θαυματουργή Εικόνα.

Λέγεται, μάλιστα, ότι εάν χαθεί η εικόνα από την θέση της, τότε θ' αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την δευτέρα παρουσία του Κυρίου μας. Η Αγία αυτή εικόνα φέρει στο κάτω μέρος της σιαγόνος της Θεοτόκου μία ουλή από το μαχαίρι ενός πειρατή. Από την ουλή αυτή έρευσε αίμα, το οποίο πηγμένο διακρίνεται και σήμερα επάνω στην εικόνα.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑΣ

• Ο ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ

Τον παλαιό καιρό ένας οδοιπόρος ξεκίνησε από την έρημο του Άθωνος και οδοιπορώντας όλη την ήμερα, το απόγευμα έφτασε στη Μονή των Ιβήρων. Επειδή βιαζόταν, δεν μπήκε μέσα. Ζήτησε μόνο λίγο ψωμί από τον πορτάρη, ο όποιος δεν του έδωσε, και νηστικός και πικραμένος συνέχισε την πορεία του προς τις Καρυές. Σε 20 περίπου λεπτά από τη Μονή κάθισε ο οδοιπόρος σε μία πέτρα να ξεκουραστεί λίγο αναλογιζόμενος το γεγονός με δάκρυα και στενάζων κατά του πορτάρη. Τότε άκουσε βήματα, σηκώνει το κεφάλι και βλέπει μία σεμνή γυναίκα, που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδί.

Τον πλησιάζει και τον ρωτάει με συμπονετικό ύφος: «τι έχεις και κλαις; μήπως είσαι άρρωστος;» «Όχι» άπαντα ο οδοιπόρος, «δεν είμαι άρρωστος, αλλά πεινάω ζήτησα από τον πορτάρη των Ιβήρων λίγο ψωμί και δεν μου έδωσε». Η Γυναίκα του λέει: μη λυπάσαι, τέκνον, κατά του θυρωρού, διότι θυρωρός της Μονής των Ιβήρων είμαι εγώ. Πάρε αυτό το φλουρί, γύρισε στο Μοναστήρι και αγόρασε με αυτό ψωμί κι εγώ θα σε περιμένω εδώ. Ο οδοιπόρος πείθεται και επιστρέφει στο Μοναστήρι, βρίσκει τον πορτάρη και ζητεί ν' αγοράσει ψωμί δίνοντας και το φλουρί, που καθώς είπε του το δώρισε μια γυναίκα.

Όταν ο πορτάρης άκουσε για γυναίκα σαν να κατάλαβε, και μόλις είδε και το φλουρί θαύμασε και έσπευσε να χτυπήσει την καμπάνα να συναθροισθούν οι Πατέρες και να τους αναφέρει το συμβάν. Συγκεντρώθηκαν οι Πατέρες και μόλις άκουσαν το παράδοξο γεγονός έμειναν κατάπληκτοι. Διαπίστωσαν ότι το φλουρί που έφερε ο οδοιπόρος ήταν από παλιά αφιερωμένο στην Εικόνα της Πορταΐτισσας, το οποίο με πολλή ευλάβεια ξανατοποθέτησαν και πάλι προ της αγίας Εικόνας. Αμέσως όλοι μαζί πήγαν στον τόπο της εμφανίσεως της γυναίκας, 20 λεπτά απ' το Μοναστήρι προς τις Καρυές, και δεν βρήκαν κανένα. Σε ανάμνηση του θαύματος έστησαν εκεί ένα μικρό προσκυνητάρι.

Κατά το 1960 ο Ιερομόναχος Μάξιμος Πνευματικός Ιβηρίτης ανήγειρε ναΰδριο στον τόπο εκείνο του θαύματος προς τιμήν της Πορταΐτισσας Θεοτόκου. Εδώ ερχόταν ο Γέροντας κάθε δειλινό και άναβε το καντήλι στην Εικόνα της αναπαράστασης του θαύματος κάτω απ' το δέντρο. Μια βραδιά ακούει φωνή απ' την Εικόνα: «θέλω εκκλησία εδώ». Ξαφνιάστηκε, σταυροκοπήθηκε και δεν είπε τίποτα, μήπως ήταν ιδέα του. Την άλλη βραδιά πάλι τα ίδια. και τρίτη φορά ακούστηκε η φωνή και ο Γέροντας απάντησε «δεν μπορώ» και η Παναγία του είπε: «θα σε βοηθήσω εγώ». Τότε ο Γέροντας κουβάλησε δυο χρόνια πέτρες απ'  το ποτάμι, καθάρισε τον τόπο απ'  τα βάτα και τ' άγρια ξύλα, ο μάστορας δούλεψε πρόθυμα και έγινε ένα ωραιότατο εκκλησάκι που οι ξένοι επισκέπτες δεν χορταίνουν να το βγάζουν φωτογραφίες.

• ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ

Σύμφωνα με τις ιστορικές παραδοσιακές πληροφορίες, η μεγάλη σε μέγεθος εικόνα της Πορταΐτισσας, η οποία φέρει κάτω από τη δεξιά σιαγόνα τραύμα με ξηραμένο αίμα, κτυπήθηκε με το ξίφος ενός Άραβα, ο οποίος ονομαζόταν Ραχάι και ήταν αρχηγός ενός πειρατικού στόλου. Όταν ο στόλος αυτός έπλευσε στη θάλασσα των Ιβήρων, ο Ραχάι έστειλε πειρατές, να κουρσέψουν τη Μονή. Αυτοί όμως δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν την εντολή του αρχηγού τους, διότι εμποδίστηκαν από μία Γυναίκα και γύρισαν στα πλοία τους άπρακτοι.

Όταν ο Ραχάι άκουσε τη δικαιολογία των συντρόφων του, τους ονείδισε και αμέσως έτρεξε εναντίον της Μονής κραδαίνοντας το ξίφος του. Όταν είδε την αγία εικόνα της θείας Πορταΐτισσας, με θυμό τη χτύπησε με το ξίφος του. Από την πληγή άρχισε να ρέει άφθονο αίμα, που τον περιέλουσε. Στη θέα του αίματος από το φρικτό θαύμα, άρχισε να τρέμει, και μετανοώντας για την ασέβεια του ζήτησε συγχώρηση. Κατόπιν βαπτίστηκε και έγινε μοναχός και κλαίγοντας για το αμάρτημά του».

Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του έμεινε εμπρός στην αγία εικόνα και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο ναό της Πορταΐτισσας. Παρακαλούσε δε τους αδελφούς της μονής Ιβήρων, να μη τον αποκαλούν με το ασκητικό του όνομα Δαμασκηνό, αλλά «Βάρβαρο», άξεστο, βάναυσο. Ο Άγιος Βάρβαρος τόσο πολύ πρόκοψε στην αρετή, ώστε ύστερα από το θάνατό του έδειξε σημεία αγιότητας. Μέχρι σήμερα ονομάζεται «άγιος Βάρβαρος», εορτάζει στις 15 Μαΐου. Το λείψανό του, κατά την ανακομιδή, βρέθηκε ακέραιο και απέπνεε άρωμα. Το έκλεψαν οι Λατίνοι, μαζί με χίλια άλλα λείψανα της Μονής.

• Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ

Το 1651 Ιβηρίτες μοναχοί δοκίμαζαν οικονομική στενότητα, γι’ αυτό ανέθεσαν στη Θεοτόκο να μεριμνήσει για τη συντήρησή τους. Αμέσως η φιλόστοργη Μητέρα έτρεξε για εξεύρεση πόρων με το ακόλουθο χαριτωμένο θαύμα.

Εκείνη την περίοδο ήταν βαριά άρρωστη η κόρη του τσάρου της Ρωσίας Αλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τα πόδια της ήταν παράλυτα και για τους γιατρούς αθεράπευτα.

Τη θλίψη της πριγκίπισσας και των βασιλέων γονέων της έρχεται τώρα να μεταβάλει σε χάρη η θαυματουργή Πορταΐτισσα. Παρουσιάζεται μια νύχτα στον ύπνο της, κι αφού της έδωσε θάρρος και υποσχέθηκε να τη θεραπεύσει της λέει:

– Να πεις στον πατέρα σου να φέρει από την μονή των Ιβήρων την εικόνα μου την Πορταΐτισσα.

Το πρωΐ η άρρωστη διαβίβασε την εντολή κι αμέσως ξεκίνησε έκτακτη αποστολή, για να μεταφέρει στους Ιβηρίτες μοναχούς την επιθυμία του τσάρου. Εκείνοι φοβήθηκαν μήπως η εικόνα δεν επιστραφεί, και αποφάσισαν να στείλουν ένα πιστό αντίγραφο με τιμητική συνοδεία τεσσάρων ιερομονάχων.

Μόλις μαθεύτηκε ο ερχομός της σεπτής εικόνας στη Μόσχα, η πόλη άδειασε. Όλοι, βασιλείς και λαός, έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Στ’ ανάκτορα όμως η πριγκίπισσα κοιτόταν στο κρεβάτι, χωρίς να γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμή ζήτησε τη μητέρα της και τότε πληροφορήθηκε το μεγάλο γεγονός.

– Τι; φώναξε. Έρχεται η Παναγία, κι εμένα μέ άφησαν εδώ;

Πήδηξε αμέσως από το κρεβάτι, ντύθηκε και έτρεξε να υποδεχθεί κι εκείνη την Παναγία. Ο κόσμος είδε την παράλυτη πριγκίπισσα και τα έχασε. Η συγκίνηση κορυφώθηκε, όταν από την άλλη μεριά έφθασε η αγία εικόνα κι έγινε η τελετή της υποδοχής και της προσκυνήσεως.

– Μεγαλειότατε, είπαν οι απεσταλμένοι, προσφέρουμε τη σεπτή αυτή εικόνα σαν δώρο στο ευσεβές ρωσικό έθνος.

– Σας ευχαριστώ, είπε συγκινημένος ο τσάρος. Σε ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου σας παραχωρώ μία από τις καλύτερες μονές της πρωτεύουσας, τον άγιο Νικόλαο. Επίσης ετήσιο επίδομα από 2.500 ρούβλια, ατέλεια σε ότι εισάγετε στην χώρα μου, καθώς και δωρεάν μετακίνηση των απεσταλμένων σας.

Το μετόχι αυτό παρέμεινε στην κυριότητα της μονής Ιβήρων μέχρι το 1932 και της εξασφάλιζε τόσα έσοδα, ώστε κάλυπτε όλες σχεδόν τις υλικές της ανάγκες.

• Η ΚΑΝΔΗΛΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΑΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΥ

Στη σεβάσμια μονή των Ιβήρων, κατά την ετήσια αγρυπνία της πανήγυρης της σεπτής εικόνας της Παναγίας Πορταΐτισσας (15 Αυγούστου), είχε κληθεί να ψάλει ο περίφημος Ρουμάνος μουσικός και καλήφωνος Νεκτάριος, ο λεγόμενος Βλάχος. Η μονή, για να τιμήσει τον επισκέπτη, όπως ήταν συνήθεια, του παραχώρησε το δεξιό αναλόγιο. Αυτό δεν άρεσε στους ψάλτες της μονής, οι οποίοι ήθελαν να επιδείξουν τη μουσική τους κατάρτιση και τις ψαλτικές τους ικανότητες. Γι' αυτό δυσαρεστήθηκαν. Παρακινούμενοι από φθόνο του διαβόλου, σκέφτηκαν την εξόντωση του Ρουμάνου ψάλτου. Έτσι, κάποιος από αυτούς, έριξε δηλητήριο στο ποτό του.

Ο ευλογημένος αυτός μοναχός Νεκτάριος, μόλις αισθάνθηκε τους πρώτους πόνους από την επίδραση του δηλητηρίου, αντελήφθη τι είχε συμβεί. Οπλισμένος με ακράδαντη πίστη στο Θεό και την εορτάζουσα Παναγία Πορταΐτισσα, αμέσως έτρεξε στη θαυματοποιό Παναγία, πήρε το κανδήλι Της και ήπιε ολόκληρο το περιεχόμενό του και με πολύ πόνο ψυχής είπε: «Παναγία μου, σώσε με. Με δηλητηρίασαν».

Η ταχεία αντίληψη και έτοιμη βοηθός και ιατρός των νοσούντων, Κυρία Θεοτόκος, άκουσε τον πιστό δούλο Της, προσέτρεξε και τον θεράπευσε. Ο ίδιος αργότερα ομολογούσε: «Ποτέ δεν έψαλα τόσο καλά στην Παναγία, με τόσο καθαρό λαρύγγι και ψυχική διάθεση, καθώς την τραγική εκείνη αγρυπνία της σώτειράς μου Παναγίας Πορταΐτισσας».

Ηλ. πηγή: εδώ

Τρίτη Διακαινησίμου - Συναξάριον Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη συγκαταλέγονται στη χορεία των Νεοφανών Αγίων και μάλιστα εκείνων που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με τον βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται με θαυματουργικό και αποκαλυπτικό τρόπο από το έτος 1959 μ.Χ. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 μ.Χ.

Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410 μ.Χ. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος. Πριν γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό και έφθασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ ζωή. Κάποια Χριστούγεννα ο γέροντας κατέβηκε από τον τόπο της ασκήσεώς του, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες και κήρυξε τον λόγο του Θεού. Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτισε τους στρατιώτες και τον ακολούθησε.

Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου. Μαζί δε με τις άλλες αποκαλύψεις, ο Άγιος Ραφαήλ αποκάλυψε ότι απεστάλη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Εσπερία, στην πόλη της Γαλλίας που ονομάζεται Μορλαί, για να εκπληρώσει την εντολή που του ανατέθηκε. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ακόμη απεκάλυψε ότι κήρυξε τον λόγο του Ευαγγελίου στην Αθήνα, στο λόφο που είναι το μνημείο του Φιλοπάππου.

Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450 μ.Χ., ο Άγιος βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί.

Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός. Ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Θεωρείται Θεσσαλονικεύς στην καταγωγή, αν και αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μηδίας της Μικράς Ασίας. Ωστόσο μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν ορμητικά στη Θράκη και καταλύθηκε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Άγιος Ραφαήλ με την συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως, στη Μυτιλήνη. Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στην συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Έπειτα από μερικά χρόνια, το έτος 1463 μ.Χ., η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι σε μια επιδρομή τους στο μοναστήρι, συνέλαβαν τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο, τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου έτους. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε διά σφαγής με πολύ σκληρό τρόπο. Τον έσυραν βιαίως τραβώντας τον από τα μαλλιά και την γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν πριονίζοντάς τον από το στόμα.

Σε μερικές εμφανίσεις του ο Άγιος Ραφαήλ φαίνεται να συνοδεύεται από πολλούς, δορυφορούμενους τρόπον τινά, οι οποίοι διάνυσαν πριν από αυτόν τον ασκητικό βίο στη μονή των Καρυών, όπως είπε σε εκείνους που τα έβλεπαν αυτά. Αποκάλυψε επίσης, ότι η μονή αυτή, η οποία είναι γυναικεία, υπέστη επιδρομή από τους αιμοχαρείς πειρατές κατά το έτος 1235 μ.Χ. Κατά την επιδρομή εκείνη αγωνίσθηκε μαζί με τις άλλες μοναχές τον υπέρ του Χριστού καλό αγώνα η καταγόμενη από την Πελοπόννησο ηγουμένη Ολυμπία και η αδελφή της Ευφροσύνη. Η Ολυμπία τελειώθηκε αθλητικώς στις 11 Μαΐου του έτους 1235 μ.Χ., εμφανίσθηκε δε μαζί με τον μεγάλο και θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ.

Ο Άγιος Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δένδρο.

Μαζί με τους Αγίους συνάθλησε και η μόλις δώδεκα χρονών νεάνιδα Ειρήνη, θυγατέρα του Βασιλείου, προεστού της Θέρμης, η οποία και εμφανίζεται μαζί τους. Αυτή μαρτύρησε ως εξής: Οι ασεβείς αλλόθρησκοι της απέκοψαν το ένα χέρι και ακολούθως την έβαλαν σε ένα πιθάρι και κατέκαυσαν την αγνή αυτή παρθένο, υπό τα βλέμματα των δύστυχων γονέων της, οι οποίοι και θρηνούσαν γοερά για τον φρικτό θάνατο του παιδιού τους.

Με τους Αγίους συνεμαρτύρησαν ο μνημονευθείς πατέρας της Αγίας Ειρήνης, Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, το μόλις πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος, των οποίων τα οστά βρέθηκαν κοντά στους τάφους των Αγίων, μέσα σε ξεχωριστούς τάφους. Το μαρτύριό τους συνέβη την Τρίτη της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου του έτους 1463 μ.Χ.

Έπειτα από θαυματουργικές υποδείξεις των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, έγινε γνωστή η ύπαρξη των λειψάνων τους και υποδείχθηκαν τα σημεία όπου βρίσκονταν οι τάφοι τους.

Ηλ. πηγή: saint.gr

Εσπερινός της Αγάπης (19/04/2020)

Παρακολουθήστε ζωντανά την Ακολουθία του Εσπερινού της Αγάπης, από τον Ιερό μας Ναό (κεκλεισμένων των θυρών) από το κανάλι μας στο Youtube και εδώ.

Παννυχίς - Τελετή Αναστάσεως - Όρθρος και Θεία Λειτουργία (19/04/2020)

Παρακολουθήστε ζωντανά την Ακολουθία της Παννυχίδος, την Τελετή της Αναστάσεως, την Ακολουθία του Όρθρου και τη Θεία Λειτουργία από τον Ιερό μας Ναό (κεκλεισμένων των θυρών) από το κανάλι μας στο Youtube και εδώ.

«Ένα ταξίδι μέσα στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα» - Κυριακή του Πάσχα (Γκιάφη Ι.)

του Ιωάννη Αν. Γκιάφη

Θεολόγου- Πολιτικού Επιστήμονος

    Εδώ και μια ολόκληρη εβδομάδα ξεκίνησε ένα πνευματικό ταξίδι, αυτό της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας. Πολλοί σταθμοί-γεγονότα αναβίωσαν ενώπιον μας κατά τη διάρκεια αυτού. Η πνευματική αξία τους είναι μεγίστη, όταν ως κεντρικό πρόσωπο αναφοράς τους έχουν τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το βασικό θέμα όλων αυτών των ημερών δεν είναι άλλο από το εκούσιο πάθος του Κυρίου μας, το οποίο και κορυφώνεται στον Γολγοθά. Όλες οι ημέρες που πέρασαν συνεχώς μας θύμισαν τα όσα έπαθε ο Χριστός υπέρ πάντων ημών. Αναβαίνει μέχρι το σταυρό και θανατώνεται προκειμένου να σώσει από την εξουσία του διαβόλου το ανθρώπινο γένος. Με την ταφή του φθάνει ακόμη και στον Άδη για να ελευθερώσει τους από αιώνων κρατουμένους του. Δεν παύει όμως ο θάνατος του Ιησού να προκαλεί τον πόνο και τη λύπη σε κάθε παλλόμενη χριστιανική καρδιά. 

 

    Από την άλλη πλευρά, όλοι γνωρίζουμε πως μια καταιγίδα την διαδέχεται η ηλιοφάνεια, έτσι και μετά τον θάνατο του Χριστού επί του σταυρού έρχεται η Ανάστασή του. Ο προορισμός του ταξιδιού της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας είναι η Κυριακή του Πάσχα, η ημέρα της Ανάστασης του Θεανθρώπου. Μελετώντας κανείς τον ιερό ευαγγελιστή Ματθαίο μαθαίνει πως τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, ξημερώνοντας Κυριακή, κατέφθασαν στον τάφο του Κυρίου η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία(η Παναγία). Ξαφνικά έγινε μεγάλος σεισμός. Τότε κατέβηκε από τον ουρανό Άγγελος Κυρίου ο οποίος κύλισε το λίθο με τον οποίο είχαν σφραγίσει τον τάφο του νεκρού Ιησού. Οι φρουροί του μνήματος όχι μόνο συγκλονίστηκαν από αυτό που είδαν, αλλά και έπεσαν κάτω σαν νεκροί. Ο ολόλευκος Άγγελος αμέσως απευθύνθηκε στις γυναίκες, καθησυχάζοντας αυτές σχετικά με τον Κύριο. Μία απάντηση τις έδωσε: «οὐκ ἔστιν ὧδε, ἠγέρθη καθὼς εἶπε».«Δεν είναι εδώ, διότι αναστήθηκε, όπως είπε.»(Ματθ. κη΄,6) Και μάλιστα τις παρότρυνε να πάνε στον τόπο όπου βρίσκονταν το νεκρό σώμα του Ιησού προκειμένου να βεβαιωθούν με τα ίδια τους τα μάτια το μέγα θαύμα της Ανάστασής του. Ακόμη τις προέτρεψε την αναστάσιμη αλήθεια να τρέξουν να την μεταλαμπαδεύσουν και στους μαθητές του Κυρίου.

    Στον δρόμο που πορεύονταν προς τους μαθητές, απροσδόκητα εμφανίστηκε μπροστά τους ο Αναστημένος Χριστός. Μια λέξη πρόφερε σε αυτές: «Χαίρετε». Αυτές τον πλησίασαν, έπεσαν στα πόδια του και τον προσκύνησαν. Κατόπιν ο Κύριος τις είπε αφ’ ενός να μην φοβούνται βλέποντάς τον διότι αναστήθηκε, αφετέρου να σπεύσουν να αναγγείλουν το γεγονός της εκ νεκρών Ανάστασής του στους μαθητές του. Οι δυο γυναίκες λοιπόν δεν γίνονται μόνο οι πρώτοι αδιάψευστοι μάρτυρες της Ανάστασης του Θεανθρώπου από τον κενό τάφο, αλλά καθίστανται και αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες του ίδιου του Αναστημένου Κυρίου.

    Η Ανάσταση του Χριστού είναι το βασικότερο έρεισμα της πίστης μας. Ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή θα μας το πει ξεκάθαρα: «Εάν ο Χριστός δεν ανασταίνονταν, η πίστη μας θα ήταν μάταιη» (Α΄ Κοριν. ιε΄,17). Η Ανάσταση έρχεται και νοηματοδοτεί τη ζωή του καθενός ανθρώπου, όταν του φανερώνει την κατάργηση του θανάτου και την ύπαρξη πλέον της ατελεύτητης πνευματικής ζωής. Το γεγονός της Ανάστασης έρχεται και κηρύσσει τη συνέχεια της ζωής και μετά θάνατον. Ακόμη και με τη λέξη «Πάσχα» υποδηλώνεται αυτό το πέρασμα από την κατάρα του Αδάμ και τη δουλεία του διαβόλου στην ελευθερία και στη μακαριότητα. Όπως οι Εβραίοι την ημέρα του Πάσχα εόρταζαν το πέρασμά τους μέσω της Ερυθράς θάλασσας στη γη της επαγγελίας, έτσι και για τους χριστιανούς το Πάσχα είναι το πέρασμα από το θάνατο στην αιώνια ζωή.

    

    Η Ανάσταση του Θεανθρώπου δεν είναι απλά ένα κοσμοσωτήριο γεγονός, αλλά ένα υπαρξιακό γεγονός. Και ως κάτι το υπαρξιακό σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος προσκαλείται να μετέχει σε αυτό, ώστε να γίνει μέτοχος της χάριτος της Ανάστασης. Προηγείται η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή μέσα στην οποία ο κάθε πιστός ασκείται στη νηστεία από τα πάθη του και στην καλλιέργεια των αρετών του. Όλος αυτός ο έντονος πνευματικός αγώνας αποβλέπει στην αρτιότερη συμμετοχή στο μυστήριο της Ανάστασης. Έτσι σκοπός του κάθε αγωνιζομένου χριστιανού ας είναι μέσω αυτής της σταυροαναστάσιμης πορείας της Εκκλησίας μας να ζει και τη δική του Ανάσταση. Την νέκρωση των αμαρτιών του και την ανάσταση των αρετών του! Χριστός Ανέστη!

Ποιμαντορική Εγκύκλιος Πάσχα 2020 Σεβ. Μητροπολίτου Αιτωλίας κ΄ Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Ἀρχιεπ. Δαμασκηνοῦ 10 - 302 00 ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΝ
Τηλ: 26310-22322, 22421, Fax: 2631028701
e_mail: imaa@otenet.gr

Ἐν Ἱερᾷ Πόλει Μεσολογγίου 

τῇ  9ῃ Ἀπριλίου 2020

Ἀρ. Πρωτ.: 296                                            

ΑΓΙΟΝ  ΠΑΣΧΑ  2020

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ: 128 )

Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΣΜΑΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Πρός τόν ἱερόν κλῆρον, τίς μοναστικές ἀδελφότητες

καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

 «Ἀνέστη  Χριστός  καί  ζωή  πολιτεύεται»  (Ἱερός Χρυσόστομος).

  Πάσχα Κυρίου Πάσχα, σήμερα ἀγαπητοί. Ἑορτή ἑορτῶν καί πανήγυρις πανηγύρεων. «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας»!

   
       Χαίρετε οὐρανοί, χαῖρε ἡ γῆ, χαίρετε τά σύμπαντα…! 

 Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ μοναδική νίκη, ἡ ὁποία κάνει ὅλη τήν ἀνθρωπότητα νά χαίρεται, ἀπό τόν πρωτόπλαστο ἕως τόν τελευταῖο ἄνθρωπο ἐπάνω στή γῆ. Ἐπίσης, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «ἡ σταυρική θυσία καί ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ μας τόν θάνατον ἀνεῖλε, τοῦ Ἄδου τάς χαλκάς πύλας συνέτριψεν, τούς σιδηρούς μοχλούς συνέθλασε, τοῦ διαβόλου τήν ἀκρόπολιν κατέλυσε, τῆς ἁμαρτίας τά νεῦρα ἐξέκοψεν, ὑπό καταδίκην κειμένη τήν οἰκουμένην ἅπασαν, ἐξήρπασεν».

Κάθε νίκη στή γῆ, χωρίζει τούς ἀνθρώπους, γιατί ἄλλους ἀναδεικνύει νικητάς καί ἄλλους ἡττημένους. Ἡ νίκη τοῦ Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου τοῦ Χριστοῦ μας, ἔφερε θλίψι καί συντριβή στό διάβολο, συνέτριψε τό κράτος του καί ἕνωσε ὅλους τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι πίστεψαν στή θεότητά Του, στήν Ἀνάστασί Του, στό Ἱερό Εὐαγγέλιό Του.

«Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται»! Ἀνέστη Χριστός καί ἀγάπη ἀληθινή καί θυσιαστική προσφέρθηκε στόν κόσμο! Θυσιάστηκε ὡς ἄνθρωπος στό Γολγοθᾶ, ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, προσέφερε καί προσφέρει στούς ἀνθρώπους, ἀγάπη εἰλικρινῆ καί καθαρή, λύτρωσι, σωτηρία, ἀνάστασι, ἀφθαρσία, κατά χάριν θέωσι.

Ἐφέτος ὑπάρχει μία μεγάλη διαφορά μέ τή λαμπρή ἑορτή τοῦ Πάσχα. Ἐφέτος ζήσαμε καί ζοῦμε τό σταυρώσιμο καί τό Ἀναστάσιμο Πάσχα ἐκτός τοῦ Ἱεροῦ Ὀρθόδοξου Ναοῦ μας, χωρίς λατρευτική ζωή, χωρίς ἀκολουθίες καί Θεία Λειτουργία. Χωρίς τήν μετοχή στήν θεία λατρεία, ζεῖτε σήμερα οἱ πιστοί τήν βασιλίδα τῶν ἑορτῶν στά σπίτια σας.

Χαιρόμαστε σήμερα, ἀγαπητοί, ἐμεῖς οἱ ταπεινοί λειτουργοί τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ μας, ἀλλά πολύ λυπούμαστε γιατί ἐσεῖς δέν μπορέσατε νά ἐκκλησιαστεῖτε, νά προσκυνήσετε τόν Ἀναστάντα, νά λάβετε τό Ἅγιο Φῶς πού ἀποδεικνύει κάθε χρόνο τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ μας καί τήν παρουσία Του, νά ψάλετε στό Ναό καί νά φωνάξετε τό «Ἀληθῶς Ἀνέστη». Ἐνῶ ὁ Χριστός μας ἔφερε καί φέρει τήν ἑνότητα, ἐφέτος εἴμαστε χωρισμένοι καί σέ ἀπόστασι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο.

Δέν ἐρευνῶ αὐτή τήν στιγμή τά αἴτια. Λυποῦμαι γι’ αὐτό τόν χωρισμό. Παρηγοροῦμαι, ὅμως, γιατί ἡ σκέψι σας, ἡ καρδιά σας εἶναι ἐδῶ στόν Ἱερό Ναό, στήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως, στό «Χριστός Ἀνέστη», στήν Ἁγία Τράπεζα, στό Ἅγιο Ποτήριο, ὅπου ἀναπαύεται τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Σήμερα, σᾶς ἀπευθύνω τόν Ἀναστάσιμο Χαιρετισμό. Σᾶς παρακαλῶ καί σᾶς εὔχομαι πάντοτε νά χαίρετε ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι. Μή χάσουμε τήν πίστι μας, τήν προσήλωσί μας, τήν ὑπακοή μας στόν Κύριο. Ὅλοι μας σήμερα νά δυναμώσουμε τήν ἀγάπη μας στόν Ἀναστάντα, νά ἑδραιώσουμε τήν ὁμολογία μας. Μή χάσουμε τό θάρρος μας, μήν κλονισθοῦμε.

Ὁ Ἀναστάς Κύριος εἶναι ὁ Παντοδύναμος Θεός, ὁ θεμέλιος λῖθος πάνω στόν ὁποῖο θά συντριβοῦν ὅλοι ὅσοι θελήσουν ὕπουλα ἤ φανερά νά Τόν ξερριζώσουν ἀπό τίς καρδιές μας. Πολλοί Τόν πολέμησαν, «μεγάλοι καί θαυμαστοί» κατά κόσμον, ἀλλά ὅλοι ἀφανίστηκαν, χάθηκαν. Ὁ Ἀναστάς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Ἐκεῖνος πού μένει καί θά παραμένει πάντοτε κοντά μας. Φωτίζει, εἰρηνεύει, ἑνώνει, χαροποιεῖ, σώζει, ἁγιάζει ἀληθινά τούς πιστούς Του. Ἄς μή φοβόμαστε, ἀγαπητοί. Δέν θά μᾶς ἀφήσει ὁ Κύριός μας. Ἄς ἀποφασίσουμε νά μετανοήσουμε ὅλοι, γιατί οἱ ἁμαρτίες μας ἐπέτρεψαν τήν μεγάλη δοκιμασία.

Βέβαια, ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ λατρεία τοῦ Ἀναστάντος δέν ἀναπληρώνεται μέ τήν παραμονή μας στό σπίτι. Ἐφ’ ὅσον τά πράγματα ἦλθαν ὅπως τά ζοῦμε, σήμερα ἄς γονατίσουμε καί ἄς προσευχηθοῦμε στόν μόνο Παντοδύναμο Ἰατρό, πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο, νά ἀπομακρύνει τήν ἐπιδημία. Ἐπαναλαμβάνω, ἄς κάνουμε τό σπίτι μας σπίτι ὀρθόδοξο μέ τήν εἰκόνα τοῦ Ἀναστάντος, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων, μέ τό καντήλι καί τό θυμίαμα. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μᾶς συμβουλεύει νά μήν χάσουμε Χριστό καί ψυχή. Μέ τόν Ἀναστάντα στήν καρδιά μας, ὅλα θά τακτοποιηθοῦν. Ναί, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πιό δυνατοί, πιστοί καί καθαροί, θά ξαναρθοῦμε στούς Ἱερούς Ναούς μας, γιά νά τούς γεμίσουμε, νά ζήσουμε Ἀνάστασι, νά ψάλλουμε τό «Χριστός Ἀνέστη!».

Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ,

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο  ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Τελετή Αφής Αγίου Φωτός (Πανάγιος Τάφος-Ιεροσόλυμα) 2020

Παρακολουθήστε ζωντανά την Τελετή Αφής Αγίου Φωτός από τον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα.

Μεγάλο Σάββατο - Ακολουθία Εσπερινού και Θεία Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου (18-04-2020)

Παρακολουθήστε ζωντανά την Ακολουθία του Εσπερινού και τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου του Μεγάλου Σαββάτου από τον Ιερό μας Ναό (κεκλεισμένων των θυρών) από το κανάλι μας στο Youtube και εδώ.

«Ένα ταξίδι μέσα στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα» - Άγιο και Μεγάλο Σάββατο (Γκιάφη Ι.)

 του Ιωάννη Αν. Γκιάφη

Θεολόγου- Πολιτικού Επιστήμονος

Την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή όλος ο ορθόδοξος κόσμος κλήθηκε να συμπορευθεί μετά του Ιησού στον Γολγοθά. Εκεί ο Κύριος υπέστη τον πιο ατιμωτικό θάνατο της εποχής εκείνης, τη σταύρωση. Ο ίδιος ο Δημιουργός σταυρώνεται από τα δημιουργήματά του! Επάνω στο σταυρό γράφεται η τελευταία σελίδα της επίγειας πορείας του Θεανθρώπου. Επάνω στο σταυρό νεκρώνεται η ίδια η Ζωή! Επάνω στο σταυρό θανατώνεται ο Υιός του ανθρώπου από τους ίδιους τους ανθρώπους! Συμβαίνουν γεγονότα μοναδικά και ανεπανάληπτα στη ροή του χρόνου της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν λησμονούμε πως η ζωή του Θεανθρώπου επηρέασε τόσο την ιστορία που την χώρισε στα δύο, σε προ- Χριστού(π. Χ.)περίοδο και μετα-Χριστόν(μ.Χ.) περίοδο.

Το Άγιο και Μεγάλο Σάββατο η Εκκλησία έρχεται και φέρνει στη μνήμη μας την ‘‘θεόσωμο ταφή και την εις Άδου κάθοδο του Κυρίου’’. Ο Χριστός την Παρασκευή κατά την τρίτη ώρα (9 το πρωί) σταυρώθηκε. Από την έκτη ώρα μέχρι την ενάτη ώρα(12 έως 3 το μεσημέρι) σκοτείνιασε ο τόπος. Λέγοντας ο Κύριος το «Τετέλεσται», η επίγεια ζωή του τελείωσε. Το έργο του μέσα στον κόσμο ολοκληρώθηκε. Άφησε το πνεύμα του ως άνθρωπος.

Πλησίαζε ο ήλιος να δύσει και ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας έτρεξε στον Πόντιο Πιλάτο. Του ζήτησε την άδειά του να κατεβάσει το νεκρό σώμα του Ιησού από το σταυρό. Ο Πιλάτος δεν έφερε αντίρρηση, έδωσε την άδεια στον Ιωσήφ να προβεί σε αυτή την ενέργεια. Τότε ο Ιωσήφ αποκαθήλωσε τον Χριστό από το σταυρό και μαζί με τον Νικόδημο τον βουλευτή, τον τύλιξαν σε ένα σεντόνι, αφού πρωτίστως τον περιέλουσαν με ένα ειδικό μίγμα από διάφορα αρώματα(σμύρνα και αλόη). Και οι δυο μαθητές του Κυρίου(απ’ τον ευρύτερο κύκλο των μαθητών) απέδωσαν όλες τις νεκρικές τιμές προς τον νεκρό Ιησού, όπως προβλέπονταν σε μια τέτοια περίσταση. Κατόπιν  εναπόθεσαν το νεκρό σώμα σε πέτρινο μνημείο στο οποίο δεν είχε μέχρι τότε τεθεί κάποιος άλλος κεκοιμημένος. 

Πλέον ο Κύριος της ζωής και του θανάτου σαββατίζει (ξεκουράζεται) στο μνήμα, όπως την έβδομη ημέρα αντίστοιχα ο Θεός ξεκουράστηκε από τη δημιουργία του κόσμου. Εξ ου και η ονομασία της ημέρας του Σαββάτου. Με την ανάπαυσή του στον τάφο ο Χριστός πετυχαίνει να απαλείψει από την ανθρώπινη φύση την αμαρτία και την φθαρτότητα. Ο Υιός του Θεού κατεβαίνει στον Άδη προκειμένου να σώσει και τους εκεί ευρισκομένους. Μεταφέρει το λυτρωτικό μήνυμά του στους απ’ αιώνος δέσμιους του Άδη. Σπάει τα δεσμά τους και τους χαρίζει την ελευθερία τους. Με τον θάνατό του νικάει το κράτος του θανάτου. 

Όμως η εναντίωση των αρχιερέων και των γραμματέων κατά του Ιησού δεν σταματάει ούτε μετά θάνατον. Πηγαίνουν στον Πιλάτο και τον παρακαλούν να δώσει εντολή να ασφαλιστεί το μνημείο του Ιησού για τρεις ημέρες. Ηχούσαν ακόμη στα αυτιά τους τα λόγια του Κυρίου περί της τριημέρου Ανάστασής του. Γι’ αυτό υποψιάζονταν ότι οι μαθητές του θα πάνε να κλέψουν το νεκρό σώμα του Διδασκάλου τους και έπειτα θα βγουν να υποστηρίξουν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε. Εάν βέβαια συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε θα διέδιδαν μια πλάνη. Ο Πιλάτος ύστερα από αυτή την εικασία των Ιουδαίων, διέταξε τη σφράγιση του τάφου. Όχι μόνο σφραγίστηκε, αλλά τοποθετήθηκε και φρουρά από στρατιώτες οι οποίοι φύλασσαν αυτόν. Εκεί φθάνει η ανοησία των Ιουδαίων και το μίσος τους για το Χριστό. Γρήγορα όμως θα διαψευσθούν και θα επαληθευτούν τα όσα κήρυσσε ο Υιός και Λόγος του Θεού.

Το νεκρό σώμα του Ιησού δεν πρόκειται να παραμείνει στον τάφο. Ο τάφος δεν θα είναι η μόνιμη κατοικία του Θεανθρώπου, εφόσον σε λίγο θα αναστηθεί. Ο τάφος θα μετατραπεί σε πηγή ζωής, αφού από το πένθος θα περάσουμε στην αναστάσιμη χαρά. Το ίδιο συμβαίνει και με τον τάφο του καθενός χριστιανού. Είναι μια προσωρινή κατοικία για τον καθένα μέχρι την Δευτέρα του Χριστού παρουσία, οπότε οι πάντες θα αναστηθούν και θα κριθούν από τον Δίκαιο Κριτή. Ο επίγειος τάφος δεν είναι παρά η γέφυρα που ενώνει την εδώ ματαιότητα με την αιωνιότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας συμβουλεύουν τους πιστούς στη ζωή τους να αποκτούν «μνήμη θανάτου», διότι αυτή είναι ένα διηνεκές έναυσμα αγώνος εναντίον της αμαρτίας. Λέγει χαρακτηριστικά ο Μέγας Βασίλειος: «Ο ενθυμούμενος τον θάνατο, δεν θα αμαρτήσει στη ζωή του». Όπως ο τάφος δεν μπόρεσε να κρατήσει την ίδια τη Ζωή μέσα του, έτσι θα γίνει και με τον κάθε χριστιανό κατά την ημέρα της κρίσεως.