Πανήγυρις Ἁγίου Φανουρίου 2020

Τὴν 27ην τοῦ μηνὸς Αὑγούστου πανηγυρίζει τὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Φανουρίου τὸ ὁποῖο βρίσκεται στὸ δεξιὸ κλίτος τοῦ Ἱεροῦ μας Ναοῦ. Τὸ πρόγραμμα τῆς πανηγύρεως ἔχει ὡς ἑξῆς:

Τετάρτη 26 Αὐγούστου (παραμονὴ ἑορτῆς)

19:00 Μέγας πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς μετ᾿ Ἀρτοκλασίας καὶ Θείου Κηρύγματος.

Πέμπτη 27 Αὑγούστου (ἡμέρα ἑορτῆς)

7:00 Πανηγυρικὸς Ὄρθρος καὶ Θεία Λειτουργία μετὰ Θείου Κηρύγματος

19:00 Παρακλητικὸς Κανὼν τοῦ Ἁγίου Φανουρίου.

Από το "πρόσκαιρο" παρόν στο "αιώνιο" μέλλον (Ι. Γκιάφη)

 Ιωάννου Αν. Γκιάφη

Θεολόγου- Πολιτικού Επιστήμονος

Ως μια πραγματικότητα και όχι ως ένα απλό σχήμα λόγου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η φράση: "Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης". Πράγματι εφαρμόζοντας κάποιος την "επανάληψη" στην εκπαιδευτική πράξη, εύκολα διαπιστώνει την χρησιμότητά της και την αποδοτικότητά της. Αυτή αναδεικνύεται ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του εκπαιδευτικού λειτουργού, όταν εξαιτίας της πετυχαίνεται η καλύτερη εμπέδωση των γνώσεων από μέρους των μαθητών. Επαναλαμβάνοντας κανείς αυτά που διδάσκεται και αυτά που μελετάει, τα κάνει παντοτινά "κτήματά" του. Εξάλλου η επανάληψη, σύμφωνα και με επιστημονικές έρευνες, είναι το αντίδοτο στη λήθη. Δεν λησμονιέται κάτι, όταν διαρκώς επαναλαμβάνεται. Επομένως η μέθοδος της "επανάληψης" καθίσταται ιδιαιτέρως ευεργετική, αφού δι' αυτής αποκτιούνται γνώσεις και εμπειρίες.

Όμως και η Αγία μας Εκκλησία μέσα στον πλούσιο ενιαύσιο λειτουργικό της χρόνο, παρατηρούμε να επαναλαμβάνει τα μεγάλα γεγονότα της Θείας Οικονομίας. Βλέπουμε τις διάφορες Δεσποτικές ή Θεομητορικές εορτές να εορτάζονται όχι μόνο μία ημέρα(δηλ. μόνο την κύρια ημέρα), αλλά ο εορτασμός τους να διαρκεί οκτώ ολόκληρες ημέρες. Και μάλιστα την όγδοη ημέρα η εορτή να αποδίδεται, δηλ. στην Εκκλησία να επαναλαμβάνεται ακριβώς η ίδια υμνολογία, όπως ακριβώς και την "κυριώνυμο" ημέρα. Αξίζει να ειπωθεί ότι η "απόδοση" των διαφόρων Δεσποτικών ή Θεομητορικών εορτών έλκει την καταγωγή της από την εβραϊκή εορτή της Σκηνοπηγίας. Οι Εβραίοι για επτά ολόκληρες ημέρες γιόρταζαν την διαφυγή τους από τον Φαραώ και την πορεία τους μέσα στην έρημο, με τελικό προορισμό την γη της Επαγγελίας. Την δε όγδοη ημέρα γίνονταν η κορύφωση των εορταστικών εκδηλώσεων προς τιμήν αυτού του σωτήριου γεγονότος. Όπως λοιπόν και οι πηγές μαρτυρούν, τον οκταήμερο εορτασμό των θείων γεγονότων (Θεοφανείων και Αναστάσεως) υιοθέτησε και η πρώτη χριστιανική Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Έτσι με την πάροδο των ετών ο οκταήμερος εορτασμός των ιερών γεγονότων και κατ' επέκταση η επανάληψη τους στην χριστιανική λατρεία καθιερώνεται ως μια πνευματική παρακαταθήκη από την Παλαιά Διαθήκη.

Η "οκταήμερη διάρκεια" των εορτών αυτών έρχεται να διατηρήσει εντός της εκκλησιαστικής κοινότητας, τον πανηγυρικό χαρακτήρα εκάστου Δεσποτικού ή Θεομητορικού γεγονότος. Επίσης με την επανάληψη των ιερών ύμνων στην λατρευτική πράξη επιτυγχάνεται η καλύτερη εμπέδωση των πνευματικών μηνυμάτων που αρδεύονται από την αποδιδόμενη εορτή. Επιπλέον αυτή η "οκταήμερη δυναμική" βασίζεται στο ζωηφόρο γεγονός της Αναστάσεως του Θεανθρώπου. Αφενός η Εκκλησία διαρκώς πορεύεται μέσα στην χαρά της Αναστάσεως, αφετέρου διατηρεί την προσδοκία του ''Ερχόμενου", ο οποίος θα έλθει ξανά για να κρίνει ζώντες και κεκοιμημένους. Άρα ο εορτασμός για οκτώ ημέρες κάθε πνευματικού γεγονότος δεν έχει μόνο παροντική ισχύ, αλλά κυρίως έχει εσχατολογική προοπτική, μας εισάγει στην "όγδοη ημέρα", στην αιωνιότητα.

Τούτο πραγματοποιεί η Αγία μας Εκκλησία και με την απόδοση της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Έρχεται μετά από οκτώ ημέρες και επαναλαμβάνει την εορτή αυτή με την ίδια ακριβώς λατρευτική λαμπρότητα και υμνολογική μεγαλοπρέπεια. Και πως να μην το πράττει αυτό, όταν η Κυρία Θεοτόκος "ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα"! Και όντως "τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν!" Αλήθεια ήταν δυνατόν η μητέρα του Ζωοδότη Χριστού να μην ακολουθήσει την αναστάσιμη οδό του μονάκριβου Υιού της; Ενώ γεύεται ως άνθρωπος τον θάνατο, εντούτοις μετά από τρεις ημέρες που άνοιξαν τον τάφο της, διαπιστώθηκε η "εις Ουρανούς Μετάστασή της". Η Παναγία μας μετέβη εκ του θανάτου εις την "όντως ζωή". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη το ότι ηττήθηκε ο πιο αδυσώπητος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, απ' τα παραδείγματα του Αναστημένου Χριστού και της Παναγίας Μητέρας Του. Η Παρθένος Μαριάμ υπερβαίνει την θνητότητα και την φθαρτότητα, και φθάνει στην αθανασία και στην αφθαρσία. Λίαν εύστοχα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα ρωτήσει: "Τὶ δεδοίκατε(φοβάστε) τὸν καταργηθέντα;" Και απαντά: "Οὐκέτι φοβερός ἐστίν!" Ο Αναστάς Κύριος κατήργησε τον θάνατο και πλέον δεν είναι φοβερός και ατρόμητος. Αυτό μας ενσταλάζει και η "Κοίμηση της Θεοτόκου", το τέλος του θανάτου και την αρχή της όγδοης ημέρας, την έναρξη της Βασιλείας του Θεού.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο ιερός υμνογράφος χαρακτηρίζει την Κοίμηση της Παναγίας μας ως "ένδοξη". Είναι ποτέ ο θάνατος ένα χαρούμενο και πανηγυρικό γεγονός στη ζωή μας; Μα ο αποχωρισμός της παρούσας βιωτής μόνο φόβο, πόνο και θλίψη, μπορεί να σου προσδώσει. Κι όμως για τον άνθρωπο του Θεού ο θάνατος είναι μια γέφυρα που ενώνει το "πρόσκαιρο παρόν" με το "αιώνιο μέλλον". Είναι ένα μυστικό πέρασμα που σε οδηγεί από τον πεπερασμένο λαμπτήρα στο φως της αιωνιότητας. Και με αυτό τον τρόπο βιώνεται ο θάνατος και από την Παναγία μας. Συγκεκριμένα είχε πληροφορηθεί τρεις ημέρες πριν από Άγγελο Κυρίου, την αναχώρησή της από τα "γήινα δώματα" για τους "ουρανίους θαλάμους". Γι' αυτό και περίμενε την συνάντησή της μετά του Υιού και Θεού της.

Η Θεοτόκος είχε καλλιεργήσει μέσα της την επιθυμία "εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι"(Φιλιπ. α΄, 23). Και αυτή την επιθυμία δύναται να την βρει κάποιος και στους πολυάριθμους αγίους της Εκκλησίας μας. Είτε την ώρα του μαρτυρίου τους, είτε την ώρα της οσιακής κοίμησής τους, αντιμετώπιζαν τον θάνατο με πίστη και αγάπη. Δεν υπήρχε το αίσθημα του φόβου, αφού ο Κύριος νίκησε κατά κράτος τον θάνατο. Συνεχώς από τα άγια χείλη τους επαναλαμβάνονταν η Παύλεια ρήση: "Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος." (Φιλιπ. α', 21). Θεωρούσαν τους εαυτούς τους κερδισμένους, εάν πέθαιναν υπέρ του Χριστού. Αντίθετα εμείς σήμερα μπροστά στον θάνατο όχι μόνο διακατεχόμαστε από φόβο, αλλά και προσπαθούμε να τον απαλείψουμε ως λέξη από το λεξιλόγιο μας. Τον απεχθανόμαστε και μόνο που ο άλλος τον προφέρει. Αγωνιζόμαστε για την απόκτηση όλο και περισσότερων αγαθών, με σκοπό να αγκιστρωθούμε στο "τώρα" και να ξεχάσουμε το μυστήριο του θανάτου. Φθάνουμε ακόμη και σε διάφορες άπρεπες πράξεις(χειρονομίες, σπάσιμο πιάτων κλπ), λες και εμείς δεν θα κληθούμε γι' αυτή την επουράνια "αναχώρηση". Και είναι λυπηρό να υπάρχουν συνάνθρωποι μας που έφυγαν από την ζωή αυτή, χωρίς καμία πνευματική προετοιμασία για την αιώνια ζωή. Και αυτό εξαιτίας της δικής μας αδιαλλαξίας σε σχέση με το μυστήριο του θανάτου.

Λησμονούμε ότι όλα θεραπεύονται εν Χριστώ. Συνδεόμενος κανείς με τον Χριστό, αποκτά νόημα η ζωή του και αλλάζει η προοπτική του. Ζώντας τον Αναστημένο Χριστό, ζει και την δική του εν δυνάμει Ανάσταση. Βιώνει ένα διαρκές Πάσχα! Αυτή δε την αναστάσιμη χαρά μας την δείχνει και η Παναγία μας. Γράφει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας: "Με την Κοίμησή της νίκησε την αμαρτία και αντιστάθηκε στην φθορά της φύσης μας. Πρώτη βάδισε και υπήρξε οδηγός των ανθρώπων προς τον Θεό." Ο δρόμος έχει ανοίξει, σε εμάς επαφίεται τον αν θα τον περπατήσουμε! Αμήν!

Η φωνή του κόσμου ή ''η Επουράνια φωνή'';

Ιωάννου Αν. Γκιάφη

Θεολόγου- Πολιτικού Επιστήμονος

Ένα πολύτιμο εργαλείο επικοινωνίας του ανθρώπου είναι η φωνή του. Εξαιτίας αυτής ο καθένας δύναται να επικοινωνήσει με το οικείο περιβάλλον του, μέχρι και με τους διάφορους εξωτερικούς συνομιλητές του. Η αξία της φανερώνεται ιδιαιτέρως μέσα από τις ποικίλες κοινωνικές δραστηριότητες και τις πολλές επαγγελματικές δράσεις. Πόσο αλήθεια είναι χρήσιμη η φωνή μας, όταν γινόμαστε αντιληπτοί ακόμη και από ανθρώπους που δεν μας βλέπουν; Πόσο σημαντική είναι όταν με αυτή μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, να υποστηρίξουμε τα επιχειρήματά μας, να διακηρύξουμε τα "πιστεύω'' μας, ακόμη και να παλέψουμε για τα αιτήματά μας; Πολύ σημαντική λοιπόν η χρησιμότητά της, τη στιγμή που άλλοι αδελφοί μας στερούνται αυτό το φωνητικό προνόμιο.

Μιας φωνής όμως γίνονται αποδέκτες και οι τρεις πρόκριτοι μαθητές του Σωτήρος Χριστού, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Όπως χαρακτηριστικά μας διηγείται ο ιερός ευαγγελιστής Ματθαίος, ο Θεάνθρωπος Κύριος παρέλαβε τους τρεις αυτούς μαθητές Του προ του εκουσίου Πάθους Του. Τους οδήγησε στο όρος Θαβώρ και εκεί τους κατέστησε κοινωνούς της θείας Του δόξας. Με την Μεταμόρφωσή Του ο Χριστός φανέρωσε το μεγαλείο της θεότητάς Του ενώπιον των τριών αποστόλων και τα πάντα έλαμψαν, όπως λάμπει το φως το ήλιου και αστράφτει το λευκό χρώμα. Παράλληλα με αυτή τη θεία αποκάλυψη, παρουσιάσθηκαν και δυο σπουδαίοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο προφήτης Μωυσής και ο προφήτης Ηλίας. Εκτός βεβαίως αυτών των δυο εκπροσώπων του παλαιοδιαθηκικού νόμου, συμβολική υπήρξε και η φωνή εκ της νεφέλης, η οποία επισκίασε τους μαθητές. Για δεύτερη φορά μετά την Βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό, εμφανίζεται η ίδια φωνή και στο όρος Θαβώρ. Αυτή δε η φωνή επαναλαμβάνει τα ίδια ακριβώς λόγια: "Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ὢ εὐδόκησα, αὐτοῦ ἀκούετε"(Ματθ. ιζ',5).

Συγκεκριμένα έρχεται ο Θεός-Πατήρ και δια της φωνής Του αποκαλύπτει την ταυτότητα του μονογενούς Υιού Του. Δίνει επίσης την θεία εντολή της απόλυτης υπακοής σε Αυτόν. Θα γράψει επ' αυτού ο Ιερός Χρυσόστομος ότι: '' ο Θεός-Πατήρ δείχνει την απεριόριστη αγάπη Του προς τον κατά φύσιν Υιό Του, μια αγάπη με τριπλή διάσταση. Πρώτον, ο πατέρας αγαπά το παιδί του. Δεύτερον, ο γιος του είναι ο αγαπητός του και τρίτον, αναπαύεται και αρέσκεται σε αυτόν.'' Γι' αυτό κατ' ευδοκία του Πατρός ο Χριστός ενανθρωπίζεται, βαπτίζεται και μεταμορφώνεται, αποκαλύπτοντας στο ανθρώπινος γένος την θεία του μεγαλειότητα.

Το αξιοθαύμαστο στο σημερινό δεσποτικό γεγονός είναι ότι οι μαθητές συμμετέχουν με τις αισθήσεις τους(όραση και ακοή). Αφενός μεν στην αρχή βλέπουν με τα χοικά μάτια τους τον Διδάσκαλο να ακτινοβολεί τις ακτίνες της θεότητας Του, αφετέρου ακούνε τη φωνή του Θεού-Πατρός που βεβαιώνει την θεότητα του Ιησού. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης θα τονίσει πως : ''κανονικά κάποιος πρώτα ακούει και κατόπιν προχωρά στην όραση αυτού. Εδώ δεν συμβαίνει το ίδιο. Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης πρώτα γεύονται με τα μάτια τους τη θεία δόξα και μετά ακολουθεί η φωνητική μαρτυρία''. Σε όλη την ιστορία της Καινής Διαθήκης θα διαπιστώσει κανείς ότι προηγείται ο Σαρκωθείς Υιός του Θεού και επακολουθεί η εξ ουρανών επιβεβαίωση της παρουσίας Του. Επομένως διαρκώς σε όλη την επίγεια διαδρομή Του ο Κύριος μας χορηγεί τα διαπιστευτήρια της θεϊκής του δόξας και μεγαλειότητας.

Θα αποτελούσε σημαντική παράλειψη στην ερμηνεία της ''θείας φωνής'', να μην αναφερθούμε και στην νεφέλη. Όταν ο μεταμορφωθείς Κύριος συνομιλούσε μετά των προφητών, νεφέλη γεμάτη φως σκέπασε τους τρεις προκρίτους μαθητές Του. Μάλιστα εξ αυτής της νεφέλης ακούσθηκε η φωνή του Θεού-Πατρός. Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας σημειώνουν πως η φωτεινή νεφέλη δεν είναι παρά το Τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Άγιον Πνεύμα. Το ότι η φωνή προέρχεται από την νεφέλη, αποδεικνύει περίτρανα το ομοούσιο του Πατρός με το Άγιον Πνεύμα και κατ' επέκταση με τον Υιό. Άρα στην Μεταμόρφωση του Χριστού έχουμε την αποκάλυψη γι' ακόμη μια φορά του Τριαδικού Θεού.

Και σήμερα γινόμαστε διαρκώς ακροατές διαφόρων φωνών, είτε προερχομένων από το μάταιο κόσμο αυτό, είτε προελθόντων από τον Θεό. Μια συνεχή πάλη συμβαίνει μέσα μας. Από τη μία πλευρά ο κόσμος "ὁ ἐν τῷ πονειρῶ κεῖται''(Ιωαν. Α΄ ε΄,19)που επιδιώκει να μας παρασύρει στην ανομία, στην ψευτιά, στην αδικία, στην δολιότητα και στην κακία. Και από την άλλη πλευρά ο Πανάγαθος Θεός ο οποίος δια του ευαγγελικού λόγου επιθυμεί την αγάπη, την δικαιοσύνη, την αγαθοσύνη, την εγκράτεια από την αμαρτία και γενικά την ''εν Χριστώ σωτηρία'' μας. Αλήθεια σε ποιόν κάνουμε υπακοή στον κόσμο ή στον Θεό; Διότι η καθημερινή μας πρακτική δείχνει ροπή προς τις κοσμικές μας απολαύσεις και όχι τις πνευματικές μας προτιμήσεις. Μας θέλγει το πως θα αρέσουμε στον περίγυρο και όχι το πως θα είμαστε αρεστοί στον Κύριο. Αντί να δίνουμε απόλυτη πίστη στο λόγο του Ευαγγελίου, δείχνουμε αμέτρητη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Ξεχνούμε μάλλον ότι οι άνθρωποι ως "σάρκα φορούντες και τον κόσμο οικούντες'' μπορεί να μας απογοητεύσουν, ενώ ο Χριστός ποτέ.

Η πραγματική μεταμόρφωσή μας θα ξεκινήσει πνευματικά, όταν δεχθούμε ως αρχηγό της ζωής μας τον Χριστό. Αυτός πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στα προγράμματά μας. Εάν κατορθώσουμε να απαγκιστρωθούμε από τα δίχτυα του κίβδηλου κόσμου αυτού, τότε θα ζήσουμε την ''εν Χριστώ'' ελευθερία και η ζωή μας θα είναι γεμάτη από το Θαβώριο Φως. Έλεγε ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: "Θέλετε Φως; Ανοίξτε μια τρυπίτσα και θα έλθει μια ακτίνα του ήλιου, θα έλθει το Φως. Αντί να διώχνετε το σκοτάδι για να μην μπει μέσα μας, ανοίξτε τα χέρια στην αγκάλη του Χριστού. Αυτός είναι ο πιο τέλειος τρόπος και το κακό τότε θα υποχωρήσει.'' Αμήν!

Το ''κοινωνικό πρόβλημα'' και η χριστιανική αντιμετώπισή του (Κυριακή Η΄ Ματθαίου, Ματθ. ιδ΄, 14-22)

Ιωάννου Αν. Γκιάφη

Θεολόγου- Πολιτικού Επιστήμονος

     Οποιοδήποτε εμπόδιο ή οποιαδήποτε δυσκολία δυσχεραίνει την έκβαση ενός στόχου ή την πραγματοποίηση ενός αποτελέσματος, ορίζεται ως πρόβλημα. Στην κοινωνία μας διαρκώς αναφύονται πλείστα προβλήματα τα οποία διασπούν την ισορροπία του κοινωνικού συνόλου και αποτελούν μια ''τροχοπέδη'' στην κοινωνική ευημερία και στην κοινωνική ανάπτυξη. Η ανεργία, η φτώχεια, η πείνα, η υπερκαταναλωτική μανία κ. ά. συγκαταλέγονται μεταξύ των βασικών κοινωνικών προβλημάτων. Και εάν αυτά είναι μια απειλή για τον κοινωνικό ιστό, πόσο μάλλον για τον άνθρωπο! Εξάλλου κάθε κοινωνικό πρόβλημα αντικατοπτρίζει την αδυναμία κάλυψης συγκεκριμένων-ουσιαστικών ανθρωπίνων αναγκών. Η πείνα δεν δείχνει παρά την αδυναμία πλήρωσης της ανάγκης της αυτοσυντήρησης. Η φτώχεια δεν αποτυπώνει παρά την έλλειψη των ανθρωπίνων χρειωδών, απαραιτήτων για την επιβίωση. Επομένως το κάθε κοινωνικό πρόβλημα συνδέεται άρρηκτα με την ανθρώπινη ύπαρξη.

    Ίσως όμως μας γεννιέται ο προβληματισμός: "Και ποιά η θέση της Εκκλησίας γύρω από το κοινωνικό πρόβλημα; Το αντιπαρέρχεται ή μήπως ενδιαφέρεται εμπράκτως για την επίλυσή του;''  Η απάντηση αποτυπώνεται ευδιάκριτα στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Το σημερινό θαύμα του Κυρίου μας απαντά στον προβληματισμό μας. Η πρόνοια και συγχρόνως η φιλανθρωπία του Θεανθρώπου για τον όχλο, τους συγκεντρωμένους στην έρημο, είναι η εκ Θεού λύση στο "κοινωνικό πρόβλημα''. Ο Σωτήρας Χριστός αφενός προσφέρει την θεραπεία στους αρρώστους των πιστών ακροατών Του, αφετέρου λίγο αργότερα με θαυματουργικό τρόπο τους ικανοποιεί και την ανάγκη της αυτοσυντήρησης.

Η ώρα είχε περάσει και το πλήθος των ανθρώπων τόσο απορροφημένο ήταν από τα ''θεία λόγια'', που δεν αντιλήφθηκε ότι άρχιζε να σουρουπώνει. Ο δε τόπος ήταν έρημος και δεν υπήρχε δυνατότητα εύρεσης τροφίμων. Τα μόνα που κατείχαν οι μαθητές, ήταν δύο ψάρια και πέντε ψωμιά. Φύσει αδύνατον να τραφούν με αυτά τα αγαθά 5.000 άνδρες, καθώς και οι γυναίκες και τα παιδιά τους (δηλ. 15.000 άνθρωποι και άνω). Ως εκ τούτου οι μαθητές ζητούν από τον Διδάσκαλο να απολύσει το λαό, ώστε να μπορέσει κάπου να βρει τροφή και καταφυγή. Σε αυτό το σημείο επιδρά η λογική τους, χωρίς καν να σκεφθούν πως ανάμεσά τους έχουν τον ''Χορηγό'' της ίδιας της ζωής. Όμως, ο Χριστός τους προτρέπει να τους δώσουν να φάνε. Και εδώ θα σημειώσει ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός: "Δεν τους λέγει ότι εγώ θα σας θρέψω διότι θα ήταν πομπώδες- εγωιστικό από μέρους του. Αντιθέτως τους παρακινεί να δώσουν από τα υπάρχοντα αγαθά, ώστε προβάλλοντας την απορία της μη ύπαρξης αρκετών αγαθών, εξ ανάγκης να προβεί στο θαύμα.'' Δοκιμάζει την πίστη των αποστόλων Του και συνάμα τους προπαρασκευάζει για το θαυματουργικό γεγονός. Ως Θεός γνωρίζει το μελλούμενο, αλλά περιμένει να Του το ζητήσουν. Δεν ήθελε να διαφανεί πως επιτελεί θαύματα προς εντυπωσιασμό. Γι' αυτό και οι μαθητές γίνονται εν προκειμένω οι διαμεσολαβητές της θαυματουργικής πράξης.

     Και το θαύμα γίνεται! Παρότι τα αγαθά δεν επαρκούν, εντούτοις ευλογώντας τα ο Χριστός πολλαπλασιάζονται. Όχι μόνο κατορθώνεται ο χορτασμός τόσων χιλιάδων ανθρώπων, αλλά μένει και περίσσευμα μέσα σε 12 ολόκληρα κοφίνια. Επιβεβαιώνεται ο βιβλικός λόγος: ''οὐ λιμοκτονήσει Κύριος ψυχὴν δικαίαν''(Παροιμ. ι',3 ). ''Ο Κύριος δεν αφήνει να πεθάνει απ' την πείνα, η ψυχή που είναι δίκαιη.'' Εκτός από την πνευματική δίψα ο Χριστός τους ικανοποιεί και την σωματική πείνα. Δυστυχώς μέχρι και σήμερα διατυπώνονται απόψεις μακράν της χριστιανικής θεώρησης, όπως του ότι: ''ο Κύριος ενδιαφέρεται μόνο για την ψυχή εκάστου''. Απεναντίας το σημερινό θαύμα αποδεικνύει την μέριμνά Του και για τις σωματικές ανάγκες. Επίσης τα θαύματά Του σχετίζονται και με την ίαση του σώματος(τυφλούς, χωλούς, παραλυτικούς, κωφούς κ.ά.). Επιπλέον ο ίδιος διαρκώς μέσα από την καθημερινότητά Του προβάλλει την σπουδαιότητα της ανθρώπινης φύσης, όταν συμπεριφέρεται ως άνθρωπος(τρώει, διψάει, κλαίει, πονάει κ.τ.λ.) Ποτέ Του λοιπόν δεν παραθεωρεί το ''ναό του Αγίου Πνεύματος'', αλλά του δίνει ξεχωριστή υπόσταση και σημασία.

     Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας την ευαγγελική περικοπή, θα γράψει πως: "Τους αφήνει να πεινάσουν, προκειμένου να μην θεωρήσουν ότι το θαύμα είναι κατά φαντασία. Μπορούσε εύκολα να σβήσει την πείνα τους, αλλά δεν θα φανερώνονταν η θεϊκή του δύναμη.'' Με την υπερβολική πείνα τους, λαμβάνουν στη συνέχεια μεγαλύτερη αίσθηση του θαύματος. Πείθονται γι' αυτό, όταν από το μηδέν τρέφονται. Για άλλη μια φορά εφαρμόζεται στη πράξη η ευαγγελική ρήση: ''τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ''(Λουκ. ιη΄, 27). Διότι: ''Μέγας εἰ Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου''. Το θαύμα του χορτασμού τόσων ανθρώπων φανερώνει την παντοδυναμία, καθώς και την φιλαλληλία του Θεανθρώπου σε υπερθετικό βαθμό. Εάν λοιπόν ο Αρχηγός και Θεμελιωτής της πίστης μας θαυματουργεί, επιλύοντας το τότε ''κοινωνικό πρόβλημα'', η Εκκλησία διαφοροποιείται;

     Το ''κοινωνικό πρόβλημα'' είναι μια ισχυρή πρόκληση και για την χριστιανική κοινωνία. Το πρόβλημα της πείνας και της φτώχειας δεν αφήνει αδιάφορη την Εκκλησία. Πρωτίστως εκ της φύσεώς της η Εκκλησία είναι κοινωνική. Δεν αποβλέπει στην ατομική σωτηρία και δικαίωση, όπως οι διάφορες αιρετικές παραφυάδες. Η σωτηρία πραγματώνεται με την ενσωμάτωσή μας στο Κυριακό Σώμα. Η ενότητα στο ναό προσβλέπει και στην ψυχοσωματική πληρότητα. Η καθιέρωση των ''Τραπεζών'' μετά τις πρωτοχριστιανικές λατρευτικές συνάξεις με πρωτεργάτες τους 7 διακόνους, δείχνει το εκκλησιαστικό μέλημα και για την κάλυψη των σωματικών αναγκών. Δεύτερον, ο Χριστιανισμός ποτέ δεν ξεχώρισε το σώμα από την ψυχή. Η είσοδος στο σώμα του Χριστού νοείται ως ένταξη όλης της ζωής. Τι αδιαλείπτως παρακαλεί ο λειτουργός του Υψίστου; "ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.'' Επομένως είναι λανθασμένος ο ισχυρισμός ότι ο Χριστός περιφρονεί τις υλικές ανάγκες.

     Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πως η Εκκλησία ενδιαφέρεται για τον ''ψυχή τε και σώματι'' άνθρωπο; Πόσες δραστηριότητες οργανώνει για την ανακούφιση των απόρων και των πτωχών; Πόσους αλήθεια  κάθε ενοριακή κοινότητα μέσω του φιλανθρωπικού της ταμείου βοηθά καθημερινά; Σε πόσες δράσεις της Πολιτείας η Εκκλησία στέκεται αρωγός, δεικνύοντας εμπράκτως την αγάπη της για το πλησίον; Η Εκκλησία δεν αγωνία μόνο για τα πνευματικά. Αυτό που ζητάει, είναι μια ιεράρχηση στις πολλές μας ανάγκες. Δεν μπορεί ο άλλος να ενδιαφέρεται μόνο για το σώμα και να παραμελεί την ψυχή. Απαιτείται μια σειρά στις απαιτήσεις μας. Ο Κύριος μας πρώτα διδάσκει-τρέφει την ψυχή, και κατόπιν χορταίνει το πλήθος-τρέφει το σώμα. Η σύνδεσή μας με τον Χριστό διώχνει κάθε αγωνία για το ''σήμερα'' και μας προσανατολίζει στο ''αιώνιο μέλλον''. Ενώ η αγχώδης μέριμνα για τα πρόσκαιρα, αποκαλύπτει την απουσία της εμπιστοσύνης μας στο θέλημά Του. Άρα, ο χριστιανός οφείλει παντοιοτρόπως να αγωνίζεται για την απόκτηση του ''Άρτου της Ζωής'' και όλα τα υπόλοιπα ''χάριτι Αυτού'' θα προστεθούν. Μια μόνο ας είναι η προσευχή μας: ''Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον''. Αμήν!